Μαύρη οργή

Κάπως έτσι...
αναίτια
δεν συναντιούνται οι στάλες τις καταιγίδας
αναίτια...
χωρίς γυρισμό
οι απόκρυφες ευχές καπνίζονται με ανάσες
πάντα κάπως έτσι...
λιγόψυχα
χωρίς επαναπατρισμό
μάλλινες αλυσίδες μου μπουκώνουν το στόμα

εκεί πίσω...
κρυμμένοι πίσω από το μνήμα
ενταφιάζουμε
εκεί πίσω...
τους αγώνες που δεν δώσαμε
μηρυκάζοντας τη βια αλλοφρόνων
πισθάγκωνα
δεμένοι
τρεμάμενοι
μυκτηρίζουμε ανομολόγητες ευχές

πλήθος
μάζα
ικέτες άθικτων εξαγγελιών

εκεί πίσω
δαρμένοι πίσω από το κρίμα
οχλαγωγικοί
ψυχορραγήματα στην σκουριά του άγκιστρου
για να υπάρχουμε ζώντες πια νεκροί
καταφεύγοντας σε ένα νευρασθενικό κνησμό
που θέλει να γδάρει το φαντασιακό
την ψώρα του οράματος εντός
μες την πληγή του οράματος
εντός...
μες την πληγή της αντεστραμμένης συμβατότητας

εκεί πίσω...
πίσω από τους πένθιμους γρανίτες αλλοφρόνων
αφοδευμένοι
σκόρπιοι και σκορπιοί

διότι πάντα κάπως έτσι...
αιτιατά
λακίζουμε στην ένταση του επιθυμητού
τρεκλίζουμε στην κόψη της αλήθειας
αιτιατά...
χωρίς ηρωισμό
με φιμωμένες λάμες αφόρετες
προβάλουμε την λανθάνουσα οργή μας
εκμαυλιστήκαμε στη βια του φασισμού
αυθυποβαλλόμαστε σε μεγαλεία μεγαλοαστισμού
τυφλή οργή υφέρπουσα ενάντια σε όλους

εκεί πίσω
ο νους πυώδης
φθονερός
εχθρικός στον άνθρωπο
η μέθη της γάγγραινας που απλώνεται
από τα περιττώματα των ξεκοιλιασμένων πια εντέρων σου

εκεί πίσω
δαρμένος
ταπεινωμένος
απαίδευτος
φτηνός
κακοποιημένος
βρυχάσαι με τη δανεική κραυγή του λύκου
σε μια κακοφωνία τρωκτικών που παριστάνουν την αγέλη
οργή που αποκλιμακώνεται στους αδύναμους της γης

αν δεν μπορείς να φτιάξεις τον κόσμο
μπορείς να το συντρίψεις
...έχεις το καπνισμένο είδωλο της όψης σου
αν δεν μπορείς να ζυμώσεις τον πόνο
...μπορείς να δηλητηριάσεις με φθόνο τους αιώνες
με το κουφάρι της σιωπηλής συνενοχής
τα πηγάδια που πίνουν νερό και τα παιδιά σου