ἔτσι ἁπαλό, σὰ χάδι, νὰ μ᾿ ἀγγίξη
καὶ τὴ σκέψη μου ἀγάλια νὰ τραβήξη
στὸ σκοτεινό, στὸ ἀτέλειωτο δρομάκι,
Κεῖ ποὺ ὅλες οἱ χαρές μου καρτεροῦνε
τὸ πέρασμά μου ἐκεῖθε σιωπηλές,
ὡραῖες, ἑλκυστικὲς κι᾿ ἄπιαστες, λὲς
τοῦ ὀνείρου τὰ χρυσὰ φτερὰ φοροῦνε.
Καλῶς το, ποὺ ἦρθε σὰν τὴ καλωσύνη
τὸ κουρασμένο βλέμμα μου νὰ σβήση
καὶ τὴν ψυχή μου ἐλεύτερη ν᾿ ἀφήση
ν᾿ ἁπλωθῆ πέρα ὡς πέρα στὴ γαλήνη.
συλλογή: Χαμόγελα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου