το μέγα ερώτημα

Είναι στιγμές που ο νους δεν την αντέχει
Τη σιωπή
Την παύση
Την κατάλευκη απραξία
Τότε τον τρόμο τον ξορκίζω

Αναπολώντας γεύσεις πολλών μικρών πραγμάτων
Πράγματα μικρά
Που ακλόνητο κρατούν της ύπαρξής μου το ρολόι
Με κουρδιστήρια ψεύδη ζωτικά
Αγοραίους έρωτες
Ασχολίες
Καβγάδες για το τίποτα
Για να γιομίζουν πρόσκαιρα
Τη μαύρη τρύπα ανάμεσα στα φρύδια μου
Να μην αιμορραγεί άλλο πύον και Τίποτα
Το βάθος μου είναι λοιπόν μια συρραφή
Μια διελκυστίνδα ζωτικών παγίδων
Και ο πυθμένας του μυαλού μου
Το άντρο των παιγνίων

Δεν θα ξαναείμαι ποτέ ο ίδιος
Ιδού μια τραγική φράση ενηλικιώσεως
Γηράσκω για να αποκτήσω επίγνωση της ανυποταξίας μου
Ιδού η δεύτερη
Και τρίτο και φαρμακερό
Ιδού το μέγα ερώτημα:
Να ζει κανείς ή να μη ζει
Ή αλλιώς
Πώς μπορούν να χαριεντίζονται τόσοι ποιητές
Ανάμεσα χαβιάρι και ροσμπίφ
Και να λικνίζονται σε ύποπτες επιβεβαιώσεις.