Τόσο ξαφνικά που μας ετύλιξε
Το σκοτάδι του σπηλαίου αυτού
Εμείς δεν το καταλάβαμε, έλεγαν
Συνωστιζόμενοι όλοι μαζί σε ένα
πολύ
στενό
όνειρο
Που χωρούσε μόλις κανέναν• και
Παρόλο που ο πάγος υπήρξε έως
τώρα
η προσφιλέστερη
των πραγματικoτήτων μας
Εν τούτοις αυτός εδώ ο φωτεινός
Πάγος που αναπροσαρμόζεται με
θαυμαστά
κλικ
δεξιά και αριστερά
Είναι, θα λέγαμε, κάπως αλλιώς,
Κάτι πάντα μας τάζει κάθε φορά
Περισσότερο από αυτό που ποτέ
Δεν θελήσαμε και δεν θα υπήρχε
περίπτωση
να θέλουμε,
Όμως εδώ εμείς
Νέα ζωή αποφασίσαμε να φέρουμε
Αν όχι σε ύπαρξη, τότε σίγουρα σε
ανυπαρξία
Φρονούμε ότι το μη υπάρχον πιθανώς
Έχει περισσότερη διάρκεια, ασφαλώς
δεν
υπόκειται
σε γήρας
Μηδέ και σε αλλοιώσεις του χρόνου
Ακόμα δε επιδέχεται και επεμβάσεις
έξωθεν
Για καλύτερη παρουσία της απουσίας,
Αυτό το προφίλ, λέγανε και χτυπούσαν
νευρικά
τα κλικ
έξω από το μυαλό τους
Μπορεί μεγάλη σχέση με εμάς πλέον
Να μην έχει, ωστόσο φαντάζει πιο
ελπιδοφόρο
Από το άχαρο δελτίο της αστυνομικής
Ταυτότητάς μας, μπορεί μόλις και μετά
βίας
Να αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας εκεί,
Ωστόσο, ίσως έτσι μας αναγνωρίσουν
επιτέλους
οι
άλλοι,
Αθέατοι και μυστηριώδεις ας περάσουμε
Το υπόλοιπο του βίου μας ονειρευόμενοι
το έτερον ήμισυ προφίλ
Εικόνα πάνω σε εικόνα μπορεί βεβαίως σε
Τεκνογονία να μην οδηγήσει, όμως γιατί όχι
τα παιδιά μας
ας είναι ηλεκτρονικά
και αυτά,
Λέγαν εμφανώς συγκινημένοι, επιδεικτικά
Αφήνοντας γι' αργότερα την ενημέρωση
των δακρύων τους,
Α, πόσο παγκόσμιοι γίναμε μες από ένα
Μόλις δωμάτιο και πόσο τα παράθυρα
αυτά
εφ' όσον ποτέ δεν κλείνουν
Δεν πρόκειται εξ ίσου και να ανοίξουν,
Και κοιτούσαν με καχύποπτη φροντίδα
το σπήλαιο ολόγυρά τους
ανησυχώντας
Μην και υπήρχε κάποιος δίπλα τους,
Επιτέλους τώρα μόνοι, ψιθύριζαν στον
άδειο χώρο
Όπου στο μέσον του δέσποζε μόνον
Κάτι που κάποιες φορές έμοιαζε με
όνειρο
Και άλλες με πραγματικότητα, τίποτα
Ωστόσο μην όντας από τα δυο, αυτοί
ήτανε νυσταγμένα σίγουροι
ότι τα ζούσαν και τα δυο
Ανάμεσα σε δύο κλικ περνούσε ξαφνικά
Η ζωή τους, και όταν αθόρυβα πεθαίναν
οι ξεχασμένοι
ανοιχτοί
λογαριασμοί τους
Συνέχιζαν μόνοι τους να ονειρεύονται
Στον παγωμένο ωκεανό, κάποτε τους
συναντούσε
Μία φράση τυπωμένη ρωτώντας τους
Τι κάνουν, κι εκείνοι γι' άλλη μια φορά
νεκροί και ζωντανοί μαζί
Ξανά θα κάναν το παντελώς
άμοιρο σφάλμα
να απαντήσουν
Το σκοτάδι του σπηλαίου αυτού
Εμείς δεν το καταλάβαμε, έλεγαν
Συνωστιζόμενοι όλοι μαζί σε ένα
πολύ
στενό
όνειρο
Που χωρούσε μόλις κανέναν• και
Παρόλο που ο πάγος υπήρξε έως
τώρα
η προσφιλέστερη
των πραγματικoτήτων μας
Εν τούτοις αυτός εδώ ο φωτεινός
Πάγος που αναπροσαρμόζεται με
θαυμαστά
κλικ
δεξιά και αριστερά
Είναι, θα λέγαμε, κάπως αλλιώς,
Κάτι πάντα μας τάζει κάθε φορά
Περισσότερο από αυτό που ποτέ
Δεν θελήσαμε και δεν θα υπήρχε
περίπτωση
να θέλουμε,
Όμως εδώ εμείς
Νέα ζωή αποφασίσαμε να φέρουμε
Αν όχι σε ύπαρξη, τότε σίγουρα σε
ανυπαρξία
Φρονούμε ότι το μη υπάρχον πιθανώς
Έχει περισσότερη διάρκεια, ασφαλώς
δεν
υπόκειται
σε γήρας
Μηδέ και σε αλλοιώσεις του χρόνου
Ακόμα δε επιδέχεται και επεμβάσεις
έξωθεν
Για καλύτερη παρουσία της απουσίας,
Αυτό το προφίλ, λέγανε και χτυπούσαν
νευρικά
τα κλικ
έξω από το μυαλό τους
Μπορεί μεγάλη σχέση με εμάς πλέον
Να μην έχει, ωστόσο φαντάζει πιο
ελπιδοφόρο
Από το άχαρο δελτίο της αστυνομικής
Ταυτότητάς μας, μπορεί μόλις και μετά
βίας
Να αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας εκεί,
Ωστόσο, ίσως έτσι μας αναγνωρίσουν
επιτέλους
οι
άλλοι,
Αθέατοι και μυστηριώδεις ας περάσουμε
Το υπόλοιπο του βίου μας ονειρευόμενοι
το έτερον ήμισυ προφίλ
Εικόνα πάνω σε εικόνα μπορεί βεβαίως σε
Τεκνογονία να μην οδηγήσει, όμως γιατί όχι
τα παιδιά μας
ας είναι ηλεκτρονικά
και αυτά,
Λέγαν εμφανώς συγκινημένοι, επιδεικτικά
Αφήνοντας γι' αργότερα την ενημέρωση
των δακρύων τους,
Α, πόσο παγκόσμιοι γίναμε μες από ένα
Μόλις δωμάτιο και πόσο τα παράθυρα
αυτά
εφ' όσον ποτέ δεν κλείνουν
Δεν πρόκειται εξ ίσου και να ανοίξουν,
Και κοιτούσαν με καχύποπτη φροντίδα
το σπήλαιο ολόγυρά τους
ανησυχώντας
Μην και υπήρχε κάποιος δίπλα τους,
Επιτέλους τώρα μόνοι, ψιθύριζαν στον
άδειο χώρο
Όπου στο μέσον του δέσποζε μόνον
Κάτι που κάποιες φορές έμοιαζε με
όνειρο
Και άλλες με πραγματικότητα, τίποτα
Ωστόσο μην όντας από τα δυο, αυτοί
ήτανε νυσταγμένα σίγουροι
ότι τα ζούσαν και τα δυο
Ανάμεσα σε δύο κλικ περνούσε ξαφνικά
Η ζωή τους, και όταν αθόρυβα πεθαίναν
οι ξεχασμένοι
ανοιχτοί
λογαριασμοί τους
Συνέχιζαν μόνοι τους να ονειρεύονται
Στον παγωμένο ωκεανό, κάποτε τους
συναντούσε
Μία φράση τυπωμένη ρωτώντας τους
Τι κάνουν, κι εκείνοι γι' άλλη μια φορά
νεκροί και ζωντανοί μαζί
Ξανά θα κάναν το παντελώς
άμοιρο σφάλμα
να απαντήσουν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου