στα παιδιά που χάθηκαν και ιδιαίτερα στον Μιχάλη Καλτεζά

Όμορφος που ήσουν Μιχάλη
Ακόμα και τότε
που σε πρωτόδα ξαπλωμένο στη μέση
της Άγιας Τράπεζας
Έτσι καθώς κοιτούσα
ήρθαν στο νου τραγούδια κι όνειρα
που φτιάχναμε τ’ ατέλειωτα βράδια 
 της προσμονής
Και τότε φάνταζες γαληνεμένος
Και τότε μίλαγες αργά
Με σιγουριά στο λόγο και την απόφαση.
Μόνο που τώρα ώχρανε το πρόσωπό σου
Τα χεριά σου είναι θαρρώ κρύα
Δε βλέπω την καρδιά σου να σαλεύει
μήτε και νιώθω τα μάτια σου.
Σε παρακαλώ αποκρίσου Μιχάλη
Πρέπει να φύγουμε όσο είναι καιρός
ο ήλιος όπου να ’ναι πέφτει
και σου θυμίζω πως φοβάμαι τη νύχτα
δε διακρίνω καλά στο σκοτάδι
κι ο χρόνος τέλειωσε κι αυτός
Η πορεία πρέπει να κινήσει σήμερα
στη γνωστή διαδρομή
όπως πάντα:
απ’ τα Προπύλαια μέχρι το ΕΑΤ-ΕΣΑ
                        και την Αμερικάνικη πρεσβεία
-Ακούς Μιχάλη;
Σε παρακαλώ αποκρίσου
ο ήλιος όπου να ’ναι πέφτει
δε διακρίνω καλά στο σκοτάδι
φοβάμαι τη νύχτα
ο χρόνος τέλειωσε
πρέπει να κινήσουμε
σήμερα
η πορεία
η γνωστή διαδρομή
τα βασανιστήρια
το ΕΑΤ-ΕΣΑ
ο θάνατος
οι πυροβολισμοί
ο άνεμος
ο θάνατος
η ζωή
Μιχάλη. 

Υ. Γ. Τα κουφέτα του νεκροταφείου Ζωγράφου
          τα φυλάω ακόμα στη βιβλιοθήκη μου.