Κοίταξε πόσο σου μοιάζει η θάλασσα
την εποχή τούτη
πόσο μπερδεύονται τα κύματα
στα υγρά σου μάτια
κι εγώ
ένας μικρούλης ναυαγός
στα δυο σου χέρια ανάμεσα
ρημάδι, που έβγαλε ο άνεμος εδώ
κι ανάστησες πριν να το καταλάβω
……….
θυμούμαι τις πέτρινες νύχτες
πως ράγισαν κάποιο ξημέρωμα
και σπάσαν
κι έγιναν στον άνεμο για λίγο
σύγνεφο μικρό και σκόρπισαν
έπειτα στο φως
πως στήθηκε παιχνίδι όμορφο
χρωμάτων ξεχασμένων
σιωπηλών στιγμών
κι ερώτων
που πήρε μορφή να έχει το πρόσωπό τους
……....
μ’ απόψε
με τούτο το κύμα που σου μοιάζει
σκαλίζω τ’ όνομά σου
σ’ ό, τι απ’ την ψυχή μου απόμεινε γυμνό
κι αποκοιμιέμαι
στο σταυροδρόμι των χεριών
στους στήθους σου τις κορυφογραμμές
κι έπειτα
κουρνιάζω στον χτύπο επάνω της καρδιάς
και στ’ όνειρο
που γέρνει απόψε πάλι να σε ντύσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου