Η μνήμη του είναι για άλλους,
για μένα ζωντανός
Πάνω απ’ την άβυσσο προτείνω χειραψία.
Ίσα που πρόλαβα λίγο να σε γνωρίσω,
αδόκητα πριν φύγεις, ξαφνικά.
Σκιές σκιών κι αν είμαστε, Ηλία
τα όσα δεν είπαμε θέλω να τα πενθήσω,
καθώς μου στέλνεις λόγια από μακριά.
Αν πίστευα στην ύπαρξη άλλου κόσμου,
θα ‘ταν πιο εύκολο, πιο ήπιο να θρηνώ.
Μα τώρα: μόνη πίστη η αθεΐα.
Σε όσα έγραψες μισά ο λογισμός μου
πάλι επανέρχεται, να βρει το μυστικό
νόημα θανάτου και ζωής, Ηλία.
Από τους σύσκιους δρόμους της Πρεβέζης,
μου γνέφεις, στην παρέα ποιητών
που μνημονεύω κάθε μέρα· η απαγγελία
υψώνεται σαν δέηση και μου παίζεις
κρυφό σκοπό μ’ ένα πλανόδιο ακορντεόν-
σε συναντώ όπου πηγαίνω, Ηλία.
Νεκρός κι όμως κινείς τα νήματά μας.
Ιδού, ο θίασός σου οργανωμένος-
γράφουμε τώρα τα δικά σου ημιτελή.
Ο θάνατός σου δείχνει τα όριά μας.
Το φάσμα το μαγνητικό, που ενδεχομένως
γίνεται ενέργεια και κυκλοφορεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου