σχισμένες σελίδες της
τωρινής ζωής μου.
Λίγες σταγόνες χρώματος
σε γράμματα που
υμνούσαν τη μοναξιά.
Σβήνονται,μπερδεύονται,
και εξαφανίζουν τα μαύρα
δάκρυα.
Πλέον ένα πρόσωπο κοιτά,
ένα χέρι γράφει.
Σειρές από ανεξίτηλες
αναμνήσεις γεμίζουν
ένα καινούργιο βιβλίο.
Ναι,τα μάτια αυτά
χαράζουν τα ωραιότερα
γράμματα πάνω στη πέτρα
που έκρυβε το άσπρο.
Ξανά και ξανά,ο δικός
μου συγγραφέας, με
αυτές τις λέξεις μου γελά."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου