Εμείς, που εις την μιζαντινή διαβιούμε Ελλάδα,
πάσχουμε από εμετούς, ιλίγγους και ζαλάδα.
Μ’ αυτά, που της πολιτικής βλέπουμε και ακούμε,
και σαν ρούχο στενάχωρο ακούσια το φορούμε.
Οι αυξήσεις των δικαστικών, κι οι αμοιβές Γκαργκάνα,
εξάπτουνε τις αδερφές, διεγείρουνε την μάνα.
Τις ανιψιές μας προκαλούν, ωθούν την φτωχοκόρη,
κι όσο για μας, από θυμό μας κάνουνε βαπόρι.
Εμείς, που εις την μιζαντινή διαβιούμε Ελλάδα,
ουδέποτε χορτάσαμε ψωμί και φασολάδα.
Θύματα χρόνιας λοιμικής ασθένειας πανδήμου,
ψάχνουμε τα συσσίτια ενοριών και Δήμου.
Κι άντε κι αυτή την άνοιξη και τ’ άλλο καλοκαίρι,
και καταφθάνει ενίσχυση, λίγων ευρώ στο χέρι.
Το φυλλοκάρδι μας χτυπά, κι απ’ αγωνία τρέμει,
και στων ανατιμήσεων χάνονται την ανέμη.
Εμείς, που εις την μιζαντινή Ελλάδα κατοικούμε,
και με τα τεκταινόμενα κάθετα διαφωνούμε.
Θέλουμε την διαφάνεια και την δικαιοσύνη,
ποθούμε την απόλεμη ζωή και την ειρήνη.
Δεν αποδέχεται ουδείς την χλίδα των πλουσίων,
όταν υπάρχουν αμοιβές ευρώ εξακοσίων.
Κι άλλοι ν’ απολαμβάνουνε του πλουτισμού την νίκη
κι άλλοι να ζουν μ’ απλήρωτη ΔΕΗ, νερό και νοίκι.
Εμείς, που εις την μιζαντινή διαβιούμε Ελλάδα
και φως κι αξίες δώσαμε, καθώς κι Ολυμπιάδα.
Τώρα καλούμεθα εν πομπή ομού και παρατάξει,
ν’ αποδεχτούμε έκαστος ημών την Νέα Τάξη.
Στενεύουνε οι ανοιχτές γραμμές των οριζόντων,
κι οι αποφάσεις δυνατές απόντων και επιζώντων.
Καταστροφές και χαλασμοί στου χρόνου την χοάνη,
κι ο που γεννήθηκε γραικός, γραικός και θ’ αποθάνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου