«Υπόφωτο»

Βραχνή η περιπέτεια/ απ’ το πολύ να λέει

πάει κι αυτό πάει κι αυτό.

Μαλακτικό το φως του Οκτωβρίου.

Το πίνω. Αργά αργά.

Ανακατεύοντας το συνεχώς/ προσεκτικά κι αργά.

Μη και χυθεί σταγόνα/ από την αίσθηση που ζω

που την πίνω αργά αργά/ σ’ ένα πολύ ρηχό φλιτζάνι.

Πολύ ρηχό φλιτζάνι/ το φως του Οκτωβρίου.

Έχει ένα λάσκο η ατμόσφαιρα.

Την πας πιο δω πιο κει ανάλογα που θέλεις

κάτι να αραιώσει, κάτι να γίνει πιο πυκνό.

Έχει η ατμόσφαιρα/ αυτό που λέμε λιγοστεύει,

είτε πρόκειται για φως/ για Θεό

φθινοπώριασμα πίστης/ για υπόφωτο έρωτα.

Ειν’ η ατμόσφαιρα/ διασκορπισμένο και σπασμένο

το μακρύ τραγούδι της συνέχειας:

τι απόγινε, τι απόγινες;

Πάει αυτό πάει κι αυτό/ τραγουδιστά αποκρίνεται

η λακωνική εξαφάνιση./ Αργά αργά μυθιστορίζεσαι.

Έχει ένα άδειασμα η ατμόσφαιρα.

Αραιοκατοικημένη η περιπάθεια.

Εδώ εκεί να φανεί η πλάτη κάποιου φεύγω

πάει κι αυτό πάει κι αυτό./ Άδειες ονοματοφωλιές

σ’ εσοχές της φωνής/ ξεπουπουλιάσματα ύψους.

Πεινασμένα φωνήεντα

τσιμπάνε με το ράμφος τους/ ψόφια τζάμια.

Μια κιτρινίλα. Όχι λαίμαργη./ τρώει αργά αργά το χρώμα.

Μια κιτρινίλα στα φυτά,

στα φιλάλληλα/ στα καταφύγια φάρδη.

Μελανίες μελιστάλαχτοι

σέρνουν νεκροφόρες φράσεις/ πάει κι αυτό πάει κι αυτό.

Το κόρο του κίτρινου ψέλνει

τη θεία Ακολουθία της απογύμνωσης.

Ύφεση πολυφωνική./ Ακολουθώ.

Προσέχοντας πού πατάω./ Παντού σπασμένο μάκρος.

Μαλακιά και σκεπαστική η ατμόσφαιρα.

Έτσι σου ‘ρχεται να την τραβήξεις ως επάνω

να κουκουλωθείς/ να μη βλέπεις άλλο

τι γρήγορα κι απρόσεχτα/ ανακατεύουν οι χαμοί

ό, τι εμείς αργά αργά και προσεκτικά/ ανακατεύοντας

καθυστερούμε να χυθεί

απ’ το πολύ πολύ ρηχό φλιτζάνι.