"Όχι φυσικά ότι θα άλλαζα ποτέ,
ήταν κι η νύχτα εκείνη/
άφηνε το φεγγάρι να φωτίζει αδιάκριτα,
όλες τις στιγμές μας/
όμως δε με ένοιαζε,
του έκλεινα συνεχώς την πόρτα/
στο άπειρο, εκεί μακριά
να βλέπει μια απόσταση το σύμπαν."
ήταν κι η νύχτα εκείνη/
άφηνε το φεγγάρι να φωτίζει αδιάκριτα,
όλες τις στιγμές μας/
όμως δε με ένοιαζε,
του έκλεινα συνεχώς την πόρτα/
στο άπειρο, εκεί μακριά
να βλέπει μια απόσταση το σύμπαν."
1 σχόλιο:
Όταν το απειροελάχιστο μιας Αγκαλιας μετουσιωθεί σε Σύμπαν,
τότε και με κλειστές όλες τις διεξόδους
κοινωνείς Ελευθερία, Φως και Ποίημα...
Δημοσίευση σχολίου