Ξέρω
πως έχω προδώσει
τις ώρες.
Αμέτρητα
δευτερόλεπτα
πέρασαν
κι εγώ κοιμόμουν.
Ανάμεσα στα
μεσημέρια
στις ραγισμένες σκιές
των σπιτιών
με τους σοβάδες
να πέφτουν μαύρη γύρη
στο πλακόστρωτο,
αρνήθηκα χειρονομίες
ανοιχτές παλάμες
που έσταζαν ιδρώτα
για λίγη αφή
που άνοιγαν βεντάλιες
για ένα πλάτος
που κύρτωναν
ζητώντας
ψεύτικο χρυσό
μικρά στρογγυλά
νομίσματα
χάλκινα τρόπαια
της στιγμής.
Στο σκληρό στρώμα
του ύπνου
παρέδωσα τα
ταξίδια μου
έπεσα πολλές φορές
στα ίδια ορύγματα.
Και τώρα που
έχω τη θάλασσα
στο παράθυρο
τώρα που με
χωρίζει ένα βήμα
απ’ τον αφρό,
κοιτάζω πίσω.
Γυρίζω στην
ύποπτη συντροφιά
της ξέρας
μόνο και μόνο
για να ’χω
την ψευδαίσθηση
ότι πατώ
σε στέρεο έδαφος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου