Σμύρνη της Κατερίνας Σαρρή

Σταυροφορούν τα κύματα
Κι ας πνίγηκαν τα χρόνια.
Στρατιώτες γίναν άφθαρτοι
Κι ανήσυχα επιζούν.

Λαθρόβιες μνήμες φτάνουνε
στα στενορύμια, γιόμα.
 Ψάχνουν τις κόρες και τους γιους
που ζωντανούς θαρρούν.

Εξ αγχιστείας όνειρα
στις σάλες των μεγάλων.
Κι οι στόχοι ακατάλυτοι,
πανίσχυροι γερνούν.

-«Εκεί στη Σμύρνη χάθηκαν για πάντα τα στολίδια
Κι εσείς φαντασιόκοποι, ελπίζετε ελπίδα;»