Μπήκα αργά το δειλινό στο κοιμητήριο.
Στο μνήμα του πατέρα μου τώρα ένας άλλος νεκρός –
εκείνος κόκκαλα γυμνά στο οστεοφυλάκιο.
Της μάνας το καντηλάκι θ’ ανάβει ακόμη για καιρό
μέχρι την εκταφή.
Ακούμπησα στη ρίζα ενός ευκαλύπτου και μελαγχόλησα.
Σκέφτηκα πως όσο δεν κατορθώνουμε να μεταφράσουμε την απουσία
δεν θα καταφέρουμε να μη μας λείπουν οι νεκροί.
Σε λίγη ώρα πέρασε μπρος μου η νεαρή καντηλανάφτισσα.
Φορούσε ένα κλαρωτό φόρεμα και σιγοτραγουδούσε.
Πριν βγει στο δρόμο, έστρεψε,
είδε πως ήταν πάνω της αγκιστρωμένη η ματιά μου
και με μια κίνηση θριαμβική
έριξε ένα πορτοκάλι γεμάτο μοσχοκάρφια στα χέρια μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου