Ποια, αλήθεια ήθελες να ήσουνα γυναίκα μυθική ; / Κουκουσούρης Χρήστος

Άραγε φαντασιώνεσαι; (συνήθεια των ανθρώπων)
και ονειρεύεσαι συχνά πως είσαι κάποια άλλη
στις άυπνες νύχτες ακουμπάς φανταχτερών προσώπων
και νοερά ταυτίζεσαι κει δα στο προσκεφάλι ;

Πανώριες θεές μα και θνητές ερώτων φαντασιώνεσαι ;
που μ’ όπλο τους την ομορφιά, χάραξαν τ’ όνομά τους
και ύμνησαν οι ποιητές, νοιώθεις ν’ απογειώνεσαι,
να γεύεσαι, να χαίρεσαι τα κατορθώματά τους ;

Στα όνειρά σου πρότυπο να ήσουν και θυσία
για το καλό των γύρο σου με τα φτερά ανοιγμένα
να δίνεις απ’ το υστέρημα, ανθρώπου πεμπτουσία,
να θέλεις και να μην μπορείς, τα χέρια σου ην δεμένα ;

Θα ‘θελες να ‘σουν η Ηώς,
το φως, η ίδια η αυγή τον κόσμο να φωτίζεις ;
μήπως η Νύχτα η σκοτεινή
που με τα μαύρα σου φτερά αιώνια φτερουγίζεις ;
Η Σπαρτιάτισσα η Γοργώ,
σκληρή ατσαλοθέλητη, ανδρών λεβεντογέννα ;
ή, η Πηνελόπη του Θιακιού
με πίστη και προσήλωση κι ατσάλινη υπομονή,
προσμένει να ‘ρθει ο κύρης της από τα μαύρα ξένα ;

Να ‘σ’ η Αφροδίτη η όμορφη,
που στα τερτίπια του έρωτα απ’ όλες ήταν πρώτη;
η Κλυταιμνήστρα η φόνισσα
που σκότωσε τον άνδρα της αφού έχασε την νιότη;
μήπως η Ήρα η φθονερή,
ζηλιάρα, που όμως ήτανε σύζυγος παινεμένη,
ή μήπως του Μενέλαου
η άπιστη Ελένη του Πάρη η ερωμένη ;

Να ‘σουν η Ιφιγένεια
που με το σώμα της κρατά τους ούριους ανέμους;
Μια Αριάδνη που βοηθάει
να βρίσκουν δρόμο οι άβουλοι στους σκοτεινούς διαδρόμους;
Μήπως η Αμάλθεια η τροφός για όλους τους πεινασμένους;
Η Φρύνη ίσως
που κουβαλάει την αμαρτία της γης στους ώμους ;

Θα’ θελες μια Σουλιώτισσα να ‘σουν απ’ τις πολλές
που την τουρκιά πολέμησε για λευτεριά του γένους,
μια Μπουμπουλίνα που έδωσε τα πλούτια στον αγώνα
π’ έδωσε αίμα και ψυχή τον πρόσφατο αιώνα
ή μήπως να ήσουν η Μαντώ η κόρη του Μαυρογένους ;

Ποια, αλήθεια ήθελες να ‘σουνα γυναίκα μυθική ;

Χρήστος Κουκουσούρης