Πνιγμένο γέλιο / Νίκος Σουβατζής

Κι αν δεν με βλέπεις ποτέ να γελάω

δεν είναι γιατί σου κρατώ κακία

Μα να, πώς να στο πω;

Είναι κάτι γκρίζα σύννεφα

που μ’ εμποδίζουν να χαρώ τον ήλιο,

είναι οι χιλιάδες μαύρες σκέψεις

που μου διαλύουν το μυαλό,

είναι κι αυτοί οι γκρίζοι τοίχοι

που υψώνονται γύρω μου,

είναι που γίνονται ολοένα πιο βαριά

τα βήματά μου,

είναι και που γίνονται

όλο και πιο δύσκολες οι ανάσες μου

Είναι που έγινε σαν ψίθυρος η φωνή μου,

είναι κι αυτός ο εκκωφαντικός θόρυβος

που τρυπάει τα αυτιά μου,

είναι κι αυτή η πικρή γεύση

που έχω συνεχώς στο στόμα,

είναι και που έγινε η ζωή μας αριθμός

που δεν χωράει στους λογαριασμούς τους