Η μοναξιά μας / Λαμπής Γιάννος

Ανεβάζει απότομα το φουστάνι της
και δεν φορά εσώρουχα,
έχει το χρώμα της σάρκας
που πουλιέται σε φτηνό πορνείο
κι ανοίγει τα πόδια της ακουμπώντας τη πλάτη
στους υγρούς τοίχους
ενός βρώμικου μαγειρείου.

Κάθεται υπομονετικά στο σχισμένο καναπέ,
ψιθυρίζοντας ‘ παρούσα’,
κι εκσπερματώνει ουρλιάζοντας
μέσα στη καμπίνα φορτηγού
και στη κουπαστή ενός οχηματαγωγού.

Ιδρώνει καθώς βάζει τις παλάμες της
μέσα στις μηχανές παραγωγής
και αγκομαχά σαν αλυσοδεμένος έρωτας
στους διαδρόμους του εντευκτηρίου.

Χορεύει στις πλατείες,
καταπίνει μαχαίρια
και τα φτύνει ένα ένα,
σχίζοντας τα χείλη της.

Η μοναξιά μας κραυγάζει
με τους ήχους των έρημων πεζοδρομίων
ενός Κυριακάτικου μεσημεριού.