στη μεγάλη έρημο του ωκεανού;
Στο βυθό της σκοτεινής σιωπής
κάτω από τα αιώνια νερά της λήθης;
το βάρος τόσων χαμένων κόσμων, στον καταποντισμένο χρόνο
ίσως κάποτε μάθουν, πως να ξεχνούν.
στον ξαφνιασμένο ουρανό
που μαζεύει γρήγορα τ’ αστέρια του
στα γύρω παραπλέοντα σύννεφα, μήπως γλιτώσουν
απ’ την καταρρακτώδη νεροποντή.
την πρώτη λέξη οι σιωπηλοί ταξιδιώτες
των σβησμένων αστερισμών,
αυλακώνοντας με τα μάτια το ζεστό δέρμα
της αρχαίας παραλίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου