Διάττων αστήρ / Πασχάλης Κατσίκας

Πυρακτωμένο το σώμα μου τα μόριά σου ιονίζει,
ταχύτητα ανιχνεύσιμη με γυμνό μάτι,
εμφανίστηκα ξαφνικά στο σκοτεινό ουρανό σου,
φωτεινό σημάδι σε κάθετη τροχιά καθορισμένος ο προορισμός.
Μεγάλο το ταξίδι από την απεραντοσύνη του κόσμου έρχομαι.
Σε συναντήσεις με άλλα αστέρια κομμάτια τους επιτήδεια έκλεψα,
σέρνοντας στην ουρά μου απατηλό φως εμπειριών πάνω σου έλαμψα.
Όπως εμφανίζομαι έτσι και φεύγω ξαφνικά… μόνος…
Γελάστηκες; μήπως κομήτης ήμουν τελικά καταστροφικός;
Η σύγκρουση που ακολουθεί κοσμογονική.
Προστατευμένη στη μέγιστη δυνατή πυκνότητα της ύλης σου,
στην ελάχιστη εντροπία του σύμπαντός σου,
το «πρωταρχικό άτομό» σου εξερράγη.
Γέννησες γαλαξίες και άστρα στο big bang σου.