Ισόβια θητεία
η έρημος που βρεθήκαμε.
Η ξηρασία στεγνώνει τις φωνές.
Το ίδιο τίποτα
μαραίνει τις κινήσεις.
Τις νύχτες σκάβουμε όπως-όπως
τρύπες στους βράχους για κατάλυμα
μα, έκθετοι ξανά τα πρωινά,
διψασμένοι
νομίζουμε
πως η όαση της ανακούφισης σιμώνει,
ενώ, ιδέα εκείνη,
όλο μετατίθεται
για την επόμενη παραίσθηση μας...
**
Αφύπνιση
Σαν παίρνει να ξυπνά
τ' αγρίμι μέσα μου,
νιώθω πως σίμωσε η ώρα
του βασικού ένστικτου ν' απαιτήσει!
Σε μια ανάσα ξεχύνεται αχαλίνωτο,
παραμερίζει το έλεος,
ποδοπατεί το λογισμό,
πρωτόγονη η φύση ορμά
τα καταπατημένα να διεκδικήσει.
**
Οι αναμνήσεις
Όλο και πιο συχνά
μ' επισκέπτονται απρόσκλητες
σ' ακατάλληλες ώρες,
γλαφυρές, ζωηρές, φλύαρες,
απαιτούν να τις φιλοξενήσω,
χαμογελούν, δακρύζουν, αναδεύονται,
ανασύρουν μυρωδιές, πεθυμιές ξεχασμένες.
Καταλυτική στο παρόν η παρουσία τους
με κρατάει στο παρελθόν εγκλωβισμένη.
Διευθετώ...
Επιστρέφω...
Γερνάω...
Σιμώνει η ώρα να συνδεθώ ξανά
με τον ομφάλιο λώρο...
++
Η διαρκής αναζήτηση
Ψάχνω το κατάλληλο σώμα
να μπω, να μοιραστώ,
ν' απλώσω την ψυχή μου,
ν' αφεθώ.
Ελπίζω,
συνεπιβάτης στη θαλπωρή
ως το τέρμα να ταξιδέψω
με το χνότο ζεστό.
Ψάχνω το κατάλληλο σώμα
κι έστω για μια στάση, την τελευταία
αν το βρω, θα χωθώ!
>>
Θυμάσαι, φίλε;
Θυμάσαι, φίλε
τη δίψα της νιότης
που λίγωνε το νου
που σπίθιζε το πνεύμα;
Κείνη την ακόρεστη απαίτηση
που χόρταζε τα σωθικά
με τις οσμές του μέλλοντός μας;
Θυμάσαι;
Ανακαλείς στο ελάχιστο
τη φόρτιση των αναμονών,
τον ηλεκτρισμό των αναμενόμενων αλλαγών;
Τώρα,
στην ένδεια της ωρίμανσης
στη σιωπή της σοφίας
τώρα που ξέρεις,
αναπολείς την παραμυθία του ανέφικτου,
όπου μ' ένα φύσημα
ψηλά
στις κορφές του απάτητου μας ωθούσε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου