Αντίο

Ανάλαφρα στην πλάτη μου χτυπώντας

το μαντολίνο μου ετιντίνισε βογγώντας

κι ανοίχτηκε η μαντύα μου η χρυσή.

Στα μάτια μου έχει πέσει, όπως πηγαίνω,

το σύγνεφο – βαθιά κοκκινισμένο

από άνεμο, από ήλιο, από κρασί.

Με χέρι που όλο τρέμει ταραγμένο,

και που ’ναι στα τραγούδια μαθημένο,

σφουγγίζω δυο μου δάκρυα φωτερά

που κύλησαν αργά στα μάγουλά μου,

κι αχ! έτσι κατεβαίνω, Δέσποινά μου,

της πολιτείας σου τα σκαλιά.

Μετάφραση: Αιμιλία Στέφ. Δάφνη