Φεύ!

Στραβόχτιστο σκοτάδι και σκιά,

του Φεγγαριού αφανίσανε τη λάμψη,

και της φευγάτης μέρας την Αλήθεια,

λεύτερη την αφήσαν στο κενό,

να σεριανάει σαν φύλλο απότιστο,

σε Αφώτιστη Γωνία!

Κι όταν αστράφτει και βροντά,

ώρα που ο γιδοβοσκός στα όρη δεν γυρνάει,

τότενες κι Εγώ,

με βουλιμιά αγριμιού αποζητώ,

συμπέρασμα να βγάλω,

αν κι ως πότε τάχατες θα καρτερώ,

στο Σύνορο...να φτάσω!

Να σμίξω με το φως ξανά,

και με τα μάτια Ορθανοιχτά,

τη Σκόρπια Χαρά μου ν' ανταμώσω.

Κι ΄Υστερα,

ο Νους μου να ξαναπετά

γιά του Νοτιά τα μέρη,

ξαναθεριεύοντας, των Φόβων μου τους ΄Ισκιους.

Βλέπεις, της Νιότης η Επανάσταση,

Φεύ,

απέτυχε στο γκρέμισμα 

της Επιβεβλημένης Τάξης,

 μιάς Αναρχίας Ανισόρροπης,

που ΄Αθελά μας...ζούμε!