Χάνεσαι στα
πλακόστρωτα στενά της άδειας πόλης
καθώς απλώνει
η ζωή απατηλά το δρόμο
κι είσαι μικρή
τόσο μικρή που αρκουδίζεις μόλις
ενώ το
πεζοδρόμιο έχει δικό του νόμο..
Η παιδική σου
αφέλεια τραβάει σα μαγνήτης
σε ξένα χέρια
χάνεσαι με πλάνη σε μαγεύουν
και δεν
υπάρχει ένας μικρός κοντά σου καταλύτης
να σε γλυτώσει
απ' αυτούς που τζάμπα σε ξοδεύουν..
Τόσο μικρή και
εύθραυστη μα τόσο αδικημένη
πριν να
προλάβει η αυγή. η νύχτα σ' έχει κλέψει
κι αναρωτιέσαι
ποια στεριά και ποιο λιμάνι μένει
να αφήσεις
πρίμα τ' όνειρο σ' ανθρώπους να πιστέψει..
Μια νύχτα
ακόμη πέρασε και κύλησε ένα δάκρυ
τ' αστέρια που
από παιδί μετρούσες με τα χέρια
τόσο πολύ σ'
αγάπησαν που ήρθανε στην άκρη
στην αγκαλιά
σου μπήκανε κι έγιναν περιστέρια…
Kαι άνοιξες κι
εσύ φτερά και πέταξες μαζί τους
αφού ανθρώπου
άγγιγμα έκλεψε την ψυχή σου
πίσω τους
ακολούθησες την ίσαλο γραμμή τους
κι έγινες
άστρο της αυγής κι άγγελος παραδείσου..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου