΄Εως Χαράς Μεγάλης

Κι αγνάντευα το πέλαγο,

ψες, ώρα που ήταν γιόμα!

Και, χάρηκαν τα μέσα μου,

εως Χαράς Μεγάλης!

Ασπρόβαρκα πιλάλαγε

στου αφροκύματου τη χαίτη απάνου,

και χάρηκαν τα μάτια μου,

εως Χαράς Μεγάλης!

Κι ένας αχός γλυκοάκουστος

τάραξε τον αγέρα,

την ώρα που αηδονόπουλο

του ΄Ερωτα το Πάθος τραγουδούσε...

Και,  Χάρηκαν τα ώτα μου,

εως Χαράς Μεγάλης!

Σιμά στο περιβόλι μου,

λεύκα Ασημόστηθη,

το λιόγερμα πισώβλεπε,

που με την αχτινιά του,

φλόγες στες σπίθες άναφτε,

νερόλαμπρες και τρέμιες...

Κι εγώ, στα δίπλα της χαιρόμουνα,

της σιγαλόδροσης ζωής

ακούγοντας ...το Ποίημα!

Και χάρηκε το Είναι μου,

εως Χαράς Μεγάλης!