"Κτητικά... Μου!"

Αχ, αυτή η αδυναμία μου, στα κτητικά επίθετα

Πρώτα ήταν, η πατρίδα μου

Με ένα «μου», σφιχτό σαν σαρμαδάκι

Μετά, ο άντρας μου

Με ένα «μου» ελαστικό, σαν κάλτσα

Έτσι ώστε να ‘ναι πάντα ελεύθερο...

Μετά, ήταν η κόρη μου

Με ένα «μου», σαν λάσο

Μία άφηνες, δύο μάζευες...

Τα δύο τελευταία «μου» μαζί,

κάναν την οικογένειά μου

«Μου», κτητικό. Τελεία και παύλα.

Μετά, ήταν τα όνειρά μου,

ατίθασα άλογα, άλλα έζεψα, άλλα άφησα

Σαν τον ασκό του Αιόλου τα όνειρά μου.

Μετά, ήταν τα θέλω μου, αυτά τα ελευθέρωσα όλα

Να μην τα θυμάμαι και θυμώνω.

Η δουλειά μου, το σπίτι μου, τα έπιπλά μου,

τα ρούχα μου, τα αισθήματά μου, τα λάθη μου.

Μου, Μου, Μου...

Όλα κι αν φύγανε τα «μου»

Ένα, μονάχα κράτησα, σίγουρο «μου»: τα ποιήματά μου.

Η ποίησή μου, ήταν, το μοναδικό σίγουρο κτητικό μου, «μου».

Ά βραβείο στον λογοτεχνικό διαγωνισμό της Πνευματικής Συντροφιάς Λεμεσού 2013-2014.