Της Παρακμής η ώρα...

Κι ενώ ο Λογισμός μου

σεργιανάει Αμέριμνος στο Παγωμένο Στερέωμα,

αξάφνου η ματιά μου ,

πέφτει στο Απέραντο Πέλαγο,

κι αφουγκράζομαι τη σιωπή των κυμάτων!

Στα βάθη του Πέλαγου,

ποντισμένο της ΄Αγιας- Μοίρας το γραφτό,

κι η ματιά μου  χάνεται πάλι στο κενό,

εντελώς Ουδέτερη και..Αδύναμη!

Φοβάμαι τον ερχομό της Παρακμής,

και νοιώθω, πως ξελογιάστηκαν οι Στοχασμοί μου,

όντες Αιχμάλωτοι, στα πέπλα του Χάους!

Λυπάμαι τον μαραμένο Υάκινθο,

γιατ' είναι κι αυτός,

της Παρακμής ένα Σημάδι...

Στέρεψαν οι χυμοί

στα δέντρα...των ολάνθιστων κήπων!

Οι Πόθοι,

σκίσανε με ορμή τα Γκρίζα Ουράνια,

κι ύστερα...όπως ήρθαν, χαθήκαν!

Τα μαβιά Γεράνια....κι αυτά ξεθωριάσαν,

ενώ τα Ασημόγλαρα κούρνιασαν,

και δεν θα μεταφέρουν ξανά,

μηνύματα Αισιοδοξίας, Ελπίδας κι Αγάπης....

Παντού, αντικρύζω βεβιασμένα χαμόγελα,

και πίσω απ' αυτά...διακρίνω την Πίκρα!

Φοβάμαι,

πως ήρθε της Παρακμής η ΄Ωρα,

κι αναρωτιέμαι,

αν απ' αυτήν θα γεννηθεί

η Νέα Ζωή,

ή ξαγναντίζει πλέον...του Ολέθρου η ΄Ωρα....