ΣΑΝ ΛΑΜΝΟΥΝ ΤΑ ΝΕΡΑ

--Σύρτου κοντά, γεναίκα, να κουρρώσομεν,

που κά΄στο πάπλωμα να σκουλλιστούμεν,

να ππέσομεν κοντά κοντά , να βράσομεν,

τζι΄αλόπως πόψ’ εν’ νύχτα μας, θαρκούμαι.

Καλό, να βρέξει∙ να σιονίσει κάμποσον∙

να σάσουν τα χτηνά μας, τα σπαρμένα∙

ν΄αλλάξει τζι ο τζιαιρός μας νάκκον, ώσποσον

να τρώμεν τα ψουμιά τα κλιθθαρένα!

΄Ωσπου ακούαν των νερών τζιαι λάμνασιν,

ο γέρος ο Πολλύς τζι η Αρετούσα,

περίτου μές τα ρούχα ετρυπώννασιν

τζιαι μάχουνταν τζι οι δκυο τζιαι σκομαχούσαν.

Εφύσαν ο αέρας εμουγγάριζεν,

έστραφτεν, επουμπούριζεν καπάλιν,

ο γέρος την γερόντισσαν αγκάλιαζεν

τζι ήταν χαρά του πλάστη μου μεάλη.

Ετρέχαν οι χολέτρες πά΄στα δώματα∙

εγένουνταν σιειμάρροι γιάλι άλι,

τον πλάστην εδοξάζαν τόσα στόματα

οι γέροι…..ερογχαλίζασιν καπάλιν.

Είντα καλά να ππέφτεις τζιαι να μάχουνται,

να λάμνουν τα νερά, τ ΄ανεμοβρόσια!

Τα βάσανά τζιοι κόποι σου ξηάνουνται,

τζιας είσαι βουττημένος μές΄την φτώσειαν.