Σ' ένα ταξίδι ατέλειωτο,
το Παρελθόν και το Παρόν μου κυνηγάω...
Θλιμμένα χαμόγελα γιά το Παρόν,
και συναισθήματα καυτά
που μου ζεσταίνουν την καρδιά,
καθώς αναλογίζομαι το Χτες μου!
Κι ένα στεφάνι ακάνθινο στην κεφαλή
γιά Πόθους Αδιέξοδους,
που οι άνεμοι
στο απέραντο Πέλαγος σκορπάνε...
Κάτω από τον θόλο τ' Ουρανού,
κοστούμι γιά πικραμένους νοσταλγούς
οι σωρευμένες συμφορές,
που οδηγούν στο Χάος!
Κι ύστερα,
θρήνος και θλίψη και οργή,
γιά ό,τι έπρεπε να καμωθεί,
που όμως ποτέ κανείς δεν τόλμησε
απόφαση να πάρει....
Όμως φρονώ,
πως θα ματάρθουνε εκρήξεων καιροί,
και τη δοκιμασμένη Απονιά
θα παρασύρουνε άνεμοι σφοδροί,
και πάλι,
λουλούδια της ΄Ανοιξης ξα ξανανθίσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου