Λουκάς Νικολαίδης : Μέσα στις Μνήμες, κλειδωμένες Μυρωδιές, ανασταίνουν ξανά τα Φθινόπωρα

Χτες...Σήμερα....

Μόλις Χτες,

μες τον Απέραντο Χρόνο της Νύχτας,

αυτοκτόνησα,

γιά να απαλλαγώ εντελώς,

από των Ενοχών τα συμπτώματα..

Σήμερα,

ανάμεσα σε ασπαρτιές και ξωκλήσια

καταμεσήμερο Μαγιού,

θα στήσω χορό,

με δυό δεκάδες Χαρούμενους Πόθους.

Χτες η φωνή μου,

είχε κουρνιάσει βαθιά  στην ψυχή μου,

γιατί θρηνούσα...πληγές.

Σήμερα,

η Σκέψη μου μπαίνει σε σπίτια ανοιχτά,

και παίζει παιχνίδια του ΄Ερωτα.

Άρα,

το χτες και το Σήμερα

σαν δυό δρόμοι παράλληλοι,

δεν θα σμίξουν Ποτέ,

κι έτσι,

Αύριο Λεύτερος πιά,

σε χρόνο Καθάριο και Αίθριο,

θα γράψω Χαρούμενη Ποίηση,

και γιά μένα....Ιστορία Καινούρια!

Κλειδωμένες Μυρωδιές

Μέσα από δυσνόητους χρησμούς

και διαδικασίες Συνοπτικές και Λαθεμένες,

οι αστερισμοί της στιγμής

Πρόσφυγες και ΄Αστεγοι,

προσπαθούν να αποχτήσουν

Μοίρα στον ΄Ηλιο!

Των γρύλων οι νυχτιάτικοι κρωγμοί

σβήνουν και χάνονται

κάτω από του φανοστάτη το φως,

κι ένα κομμάτι Πάγου,

μάταια προσπαθεί αβοήθητο

να γίνει Νερό!

Μιάς φουσκοθαλασσιάς το κύμα,

πασχίζει να συμφιλιώσει

τη Νύχτα με τη Μέρα

και το Χτες με το Σήμερα....

Μέσα στις Μνήμες,

κλειδωμένες Μυρωδιές,

ανασταίνουν ξανά τα Φθινόπωρα,

ενώ , τις μυστικές φωνές των απόηχων

το χλωμό αγέρι,

τις σκορπίζει στις βεράντες του Ιόνιου,

την ώρα που η Σελήνη,

νανουρίζει τα λουλούδια της Νύχτας!!

Η κρυμμένη Χαρά

Η Νύχτα τραβάει γιά το κονάκι της,

ενώ ασταρώνει με ομίχλη το ΄Αμωμο  Σύμπαν...

Το Ανέμελο ταξίδι του Νου στην Απραξία

σταματάει ίσως και ΄Αδοξα εδώ,

μπροστά στον Προθάλαμο της Ημέρας που έρχεται,

ενώ, η εναλλαγή των συναισθημάτων....είναι ατέλειωτη!

Το προσκλητήριο της Νιόφερτης Μέρας

γιά μικρές ή Μεγάλες Νίκες ακόμη και ΄Ηττες,

με συγκλονίζει Απεριόριστα και....με Κεντρίζει!

Ένα ειδύλλιο γελούμενο απλώνεται παντού,

λες κι ο Ουρανός, έχει κλειδώσει Αντάρες και Μπόρες!

Κι Εγώ,

αγναντεύω σε μιάν άκρια  το κύμα να σπάζει,

και δεν με νοιάζει καθόλου,

αν βογγάει τριγύρω ο Βοριάς,

αφού, Κάπου σε Κάποιο άλλο ακρογιάλι,

ο ΄Ηλιος διαρκώς...χαμογελά.

Και, αν τύχει κάποιαν άλλη ημέρα

και ξημερωθώ με δάκρυ πικρό στην ψυχή μου,

Πιστεύω κι Ελπίζω,

πως κάπου σε μία γωνία κρυμμένη,

μία Χαρά...με προσμένει....

Το ταξίδι στον Χρόνο

Στον λαβύρινθο μιάς ραγισμένης πεθυμιάς,

με ψίθυρους θολούς,

πασχίζω να επαναφέρω,

του Μνημονικού μου τις Αισθήσεις...

Κάποιοι χρησμοί φερμένοι απ' τ' Απρόσμενο,

μαλακώνουν τη θλίψη μου και το πένθος της Σιωπής,

αναγγέλλοντας της Ημέρας τον Θρίαμβο

και της Νύχτας το Τέλος.

Διασχίζω Αλώβητος το Ναρκοπέδιο των ονείρων μου,

και ξυπνώ Νικητής και Τροπαιούχος,

ανάμεσα σε γωνίες Οξείες και Αμβλείες,

αλλά....καμία Ορθή!

Κι ενώ αφουγκράζομαι τον χτύπο απ' τις φλέβες μου,

ο κόσμος γύρω μου τρέχει μες τη βροχή,

εκτός απ' τους Φίλους μου,

που ΄Ολοι τους είναι από καιρό....Φευγάτοι!

Στο λεωφορείο της γραμμής,

καθημερνά συναντώ μορφές Σεβάσμιες και Αινιγματικές,

πλην όμως,όλοι τους, είναι ΄Αγνωστοι σε μένα!

Κι ενώ των Χριστουγέννων τα Κάλαντα

που ακούγονται από μικρών παιδιών το στόμα

πισωγυρίζουν τον Νου σε άλλες Εποχές,

εν τούτοις,

το Συναρπαστικό Ταξίδι στον Πανδαμάτορα Χρόνο

συνεχίζεται Πάντα Απρόβλεπτο...και Αέρινο!

Απαισιοδοξία...και Ελπίδες

Στον ζόφο της Νύχτας,

καθώς θεριεύει ο Πόλεμος των Αισθήσεων,

μέσα από τις φυλακές των Συναισθημάτων μου,

αφουγκράζομαι χωρίς να το θέλω,

την Αόρατη μάχη Απαισιοδοξίας κι Ελπίδων...

Και ενώ οι Ελπίδες μου

ακροπατώντας κατεβαίνουν

στους Πάμφωτους κήπους της ψυχής μου,

απεναντίας, η Απαισιοδοξία μου,

δολίως προσπαθεί να εκπορθήσει

τους κλειστούς φεγγίτες

της Χαράς....και της ΄Εμπνευσης!

Γιαυτό κι εύχομαι από καρδιάς,

η Αισιοδοξία κι οι Ελπίδες μου

να μην πάψουν Ποτέ,

να εκπέμπουν ήχους από σήμαντρα ορθρινά,

και οι Απαισιόδοξες Σκέψεις μου,

να λάμψουν με την Ευεργετική Απουσία τους,

να γεμίσουν της Σιωπής τα Συρτάρια,

και να πνιγούνε εν τέλει,

στης Ασέληνης Νυχτιάς το μελάνι.

Θάλασσα

Αφήνω τη σκέψη μου Μεσοπέλαγα να ταξιδεύει,

και φαντάζομαι τους διάφανους πυθμένες του,

να με έλκουν.....αλλά και να με φοβίζουν!

Ναι!

αγαπάω τη θάλασσα και την θεωρώ Ερωμένη μου....

Λαχταρώ κάθε φορά,

να βρεθώ στην υγρή της αγκάλη και να αφεθώ,

όπως το μικρό κι αδύναμο σπουργίτι

βρίσκει το απάγκιο του στην απάνεμη φωλιά του.

Ακόμα κι όταν ο Βοριάς μανιασμένος ξεσπά

και σαρώνει το κάθε τι στο πέρασμά του,

από τη θάλασσα θαρρώ,

πως ΄Αγγελοι βγαίνουνε με κόρνες, με βιολιά,

και....με χαρμόσυνα τραγούδια!

Κι Εγώ,

πάντα αντίκρυ της εκεί,

στο απόβραχο δεμένος ν' αφουγκράζομαι

το ατέλειωτό τους το τραγούδι,

και σαν κοψόφτερο γλαρί να ονειρεύομαι,

ως ότου προστάξει της Νηνεμίας ο Θεός

ο Γερο- Βοριάς αμέσως να μερέψει,

και αύτανδρος να βυθιστεί,

στου ΄Ηρεμου Πελάγου τη Γαλήνη.... 

Ρεμβάζω...

Την ώρα που της νύχτας η κυρά

με ασημόσκονη ραντίζει

την Φύση που κοιμάται,

ένα ηλιάχτιδο δειλό,

από του ορίζοντα τη ράχη ξεπετιέται,

προαναγγέλλοντας τη Ρόδινη Αυγή,

που, όπου και νά είναι...φτάνει!

Όξω, το ασπρόχιονο αγάλι- αγάλι,

άρχισε να λιώνει ,

και κάτω στον έρημο γιαλό

ένα κυματάκι ντροπαλό,

σιγά- σιγά...όλο και δυναμώνει,

ενώ μιά πάχνη αυγινή απλώνεται

στες φυλλωσιές και στων πουλιώνε τα φτερούγια!

Το Όνειρο, τελειωμένο ή μισό,

αντάμα με τον ΄Υπνο δραπετεύει,

ενώ, ένα ατέλειωτο χασμουρητό,

τη λάρα από τα βλέφαρα αποδιώχνει...

Κι Εγώ,

συλλέκτης ταπεινός της κάθε εμορφιάς,

ακουμπώντας στο πρεβάζι μου,

τα τεκτενόμενα...ρεμβάζω!!

Χάος

.....και μοιάζει καθώς οσμίζομαι το Χάος

με ακύμαντο πηχτό Ωκεανό,

όπου ο Χρόνος Ανεπίστρεπτος κυλά,

στου Σύμπαντος τη σκοτεινή καρδιά!

Ολάνθιστο θαρρώ πως συγχωνεύει

την Μονάδα με το ΄Απειρο σε ΄Ενα,

και την Πόλη με την ΄Ερημο,

σε ΄Ερεβος...βαθύ!

Κι Εγώ,

περιφέροντας το Φθαρτό κορμί μου σαν Σκιά

στου Κόσμου το Μεγάλο Πανηγύρι

ολίγον έως ...και πολύ θλιμμένος,

ανάμεσα στο Ανύπαρκτό μου Παρελθόν

και στο Αβέβαιόν μου Μέλλον,

προσπαθώ να κρατηθώ...στην Χώρα των Πραγμάτων!

Σαν άρρωστος που από καιρό ψυχορραγεί,

αφουγκράζομαι τον ρόγχο της Αβύσσου

και, όλο θέλω ν'αποσχιστώ απ' το κορμί,

στον Ουρανό η ψυχή μου να ανηφορίσει,

κι ενώ έρχεται η στιγμή να βυθιστώ,

με σκιάζει το Ανήλεο Κενό,

κρατώντας με ...στον Χρόνο και στη Φύση!

Και όλο μέσα μουξαναξυπνά

γιά τη ζωή το ΄Αγριο Πάθος,

γεμίζοντας  με Νύχτα της ζωής μου το κελί,

κι αφήνοντάς με να πνιγώ, πάλι στο ίδιο Λάθος....