“Φέρτε μου το παλιόν δκιολίν (Στους παλιούς ρυθμούς)”

του Μιχάλη Πασιαρδή

 

Φέρτε μου το παλιό δκιολίν τζαι το παλιόν λαούτο

με κόρτες πόν ανταχτερές για το τραούιν τούτο

 

Θωρώ τον Πενταδάχτυλον που στέκει πικραμμένος

με τους αλύσους τους χοντρούς σαν τον ληστήν δημμένος

 

Να πκιάω στράτες των πουλλιών να πάω το Καρπάσι

να δω φίλους τζαι συγγενείς τζει κάτω πώς τα πάσι

 

Που την Τζερύννειαν έρκουμουν εψές εις τ’ όρομάν μου

τζι’ οι πέτρες εφωνάζαν μου· εξέραν τ’ όνομάν μου

 

Της Αμμοχώστου θάλασσα, της Μεσαρκάς αλώνια

ζυμώννει ο πόνος το ψουμίν να φαν παιδκιά τζι’ αγγόνια

 

Σερκές – σερκές επκιάσασιν τ’ άστρα στον ουρανόν μας

τζι’ είπαν· «εν χωριζούμαστιν στον τόπον τον δικόν μας»