Όταν πέθανε η Ευρυδίκη
ο Ορφέας έπεσε στα πόδια της Περσεφόνης
και παρακαλούσε την βασίλισσα του Άδη
να πει τα λόγια του γυρισμού.
Εκτός από την μητέρα της, κάνεις άλλος
δεν είχε, έτσι, κλάψει μπροστά της, μέσα στην σιωπή
και η Περσεφόνη, για πρώτη και τελευταία φορά,
άνοιξε την πόρτα του επέκεινα,
στρέφοντας το πρόσωπο της προς τη γη.
Ο Ορφέας πήρε τον δρόμο προς τον κάτω κόσμο.
Από τον Ελικώνα, οι Μούσες έσκυψαν
με αγωνία τα πρόσωπα τους προς την Αχερουσία.
Κράτησαν την ανάσα τους, για μια στιγμή
και με το φέγγος των ματιών τους έστειλαν φως στο δρόμο του!
Ο Ορφέας έβαζε το ένα πόδι μπροστά από το άλλο,
για να βρίσκει μονοπάτι στην γκρίζα ομίχλη
και προσπάθησε να παίξει την λύρα του.
Κανένας ήχος δεν μπορούσε να ακουστεί μέσα στο ζόφο του θανάτου.
Καμία όψη δεν μπορούσε να ειπωθεί!
Ξαφνικά, η Μνημοσύνη, έστειλε μια γαλάζια αναλαμπή
και θαυμαστά ακούστηκε η πρώτη νότα.
Τότε, ο Ορφέας, με τυφλά μάτια,
πήρε τον ανήφορο του γυρισμού
σίγουρος πως η Ευρυδίκη θα τον ακολουθούσε!
Στα μισά του δρόμου ένοιωσε την ανάσα της να λαχανιάζει πίσω του
και χαρούμενος, με την καρδιά να σπάσει,
άρχισε να τραγουδάει.
Και ο ρυθμός παρέσυρε την Ευρυδίκη
και προσπάθησε κι εκείνη να τραγουδήσει.
Μα η φωνή της, σε σχήμα στάχτης,
την καθήλωσε για πάντα, χωρίς επιστροφή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου