Το σπίτι, β΄

Θεοδόσης Νικολάου

 

Το πότε χτίστηκε το σπίτι δεν μπορώ να το ξέρω. Η χρονολογία στο υπέρθυρο* φθαρμένη Και σε γλώσσα ίσως ακατάληπτη. Ξέρω μονάχα πως τα θεμέλιά του Είναι στρώματα από κόκκαλο Αγίων, πορνών, καλλιμαρτύρων, ηρώων και φαύλων, Στρώματα από κόκκαλο Ψαριών και άλλων εναλίων* ζώων Όστρακα αγγείων και ονείρων Μαζί με αίμα πολύ που έπηξαν και έγιναν ένα. Γιατί ποταμοί παπαρούνες Χύνονται από τις γύρω πλαγιές Διαρρέουν τον κάμπο Και το πολιορκούν στα στενά με τον ερχομό της ανοίξεως. Οι άνεμοι και η θάλασσα Αφρίζουν, φυσούν, αλλά το σεβάζονται. Και το μαύρο σύγνεφο που τη στέγη του απειλεί Τα χελιδόνια το ξεσχίζουν με το ράμφος σε λωρίδες Και με θριάμβου αλαλαγμούς τις διαλύουν Μέσα στο γαλάζιο του ουρανού. Το σπίτι δεν είναι παρά ένας εξώστης Λίγο πιο πάνω από τη γη Λίγο πιο πάνω από τα κύματα Διαρκώς αιωρούμενος. Και μέσα στον καύσωνα, σχεδόν πάντα, Ο Δυτικός άνεμος έρχεται κινώντας αργά τις πτέρυγές του, Σαλεύει τις κουρτίνες των δωματίων Σαλεύει τα γιασεμιά, Τα κόβει Και στολίζει το καιόμενο μέτωπο των ενοίκων. Εδώ γεννήθηκα.