Αναμεταξύ αρωμάτων, καλοντυμένων
και άνετων. Προσερνώντας οι βιαστικοί
ή οι άχαροι -χωρίς καρδιά-
Σκυφτές, προσωπικότητες,
με μαγκούρα ή χωρίς.
Σε όσα υπάρχουν, για να κάνουν εντύπωση,
διαβαίνω.
Αναμεταξύ οσμών,
που προκαλούν τα στομάχια να διαμαρτύρονται,
Πέρα από την ομορφιά, του: ανθρώπου,
που όμως δεν προτιμάται,
Παρά προσπερνάται η ένδεια του άλλου,
η ανάγκη για ελεημοσύνη,
ανατρέχω: στην μνήμη:
Φιγούρες ναρκωμανών, στα πεζοδρόμια.
Ίδια πρόσωπα, ξανά, στο σημείο
που τ' άφησα -στο λιοπύρι
και την απάθεια του κράτους:
Εκείνο δεν θα μαζέψει, μήτε καν σαν ρακοσσυλέκτης
ανθρώπων, τους αδύναμους.
Παντελόνια με οσμές αφραγκίας.
Η αγάπη προς τον συνάνθρωπο,
ένα δύσκολο εγκεφαλικό, επεισόδιο.
Όσοι φεύγουν ή έφυγαν, ως έννοιες ή ως φιγούρες.
Σκέψεις. να φροντίσεις,
μα με άδεια χέρια.
Καύσωνας. Μοναξιά.
Τι άλλο να πεις: η καρδούλα έχει πρώτα αξία,
γιατί γλυκαίνει το πρόσωπο, και απ' τα μάτια
πηγάζει η αγάπη της ψυχής.
Κι εσύ, ρακοσυλλέκτης,
ανθρώπων σε απόγνωση. Κι εγώ, επίσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου