“Άρδανα” (Αμμόχωστος Βασιλεύουσα, 1982)

του Κυριάκου Χαραλαμπίδη

 

Και τη μισήν αυλή του από ‘να μέρος

που δε φαινότανε άλλοτε μια πέτρα της

θωρούσε με τα μάτια του τυφλά.

 

Το θάμα ήτανε στ’ όνειρο, αλλά μισό κι αυτό.

Γιατί όπως ήταν κάτω από κληματαριά

καλού γειτόνου κι έβλεπε προς την αυλή

τ’ αγαπητού σπιτιού του, πώς να προχωρήσει

που ‘χανε στήσει γλέντι και χορό

στην απλωσιά της κάτι ξένοι.

 

Και τον κοιτούσανε όλοι, το πηγούνι τους

σηκώνανε κατά τον ουρανό

και σημαδεύανε συνέχεια όχι.

 

Μιαν άλλη φορά πάλι τα κατάφερε

και μπήκε από σκισμή τ’ ονείρου του στο σπίτι.

Βγαίνοντας στην αυλή του απ’ την καμάρα

τη βρήκε την Τουρκάλα που έβγαζε νερό.

 

Ούτε που σκέφτηκε να τη ρωτήσει το γιατί.

Μονάχα πήρε τη γνωστή του μαντιλιά

την ουρανιά και σκούπισε το πρόσωπό του.

Εκείνη γύρισε αθόρυβα, χωρίς μιλιά

και κάνει κάπως έτσι (κίνηση χεριών)

σάμπως να του ‘λεγε «δε φταίμ’ εμείς,

και δηλαδή τα βρήκαμε, δεν τα πειράξαμε.

Τι να σου κάνω; Αν θέλεις κόπιασε να φάμε».

 

Αυτά σημαίνουνε, Κυριάκο, είπε στον ποιητή

ο άνθρωπος που μπήκε στην αυλή του

πως δε θα πάμε πίσω στο χωριό μας.

Ναι, είναι τραγικό, μα κάλλιο να το ξέρουμε

παρά να ζούμε στο σκοτάδι αλλιώτικης ελπίδας.

Ζύγωσα στ’ όνειρό μου κάμποσες φορές

το σπίτι μου και στ’ όνειρό μου βρήκα

τον τρόπο να διασπάσω τη γραμμή –πήγα πετώντας

ίσαμ’ εκεί, το είδα ως δε θα το ‘βλεπα

σ’ ειρηνικούς καιρούς και μετρημένους.

 

Αλλά συνέχισε πως κάποιοι τον μποδίζαν

να μπει, τον αποτρέπανε: «Σαν έφτανα ως εκεί

να προχωρήσω εκείνοι δε μ’ αφήνανε.

Κι ούτε να φύγω πάλι το μπορούσα.

Έξοδος δεν υπήρχε στ’ όνειρό μου

κι άλλο δεν είχα παρά να ξυπνήσω».

 

Ο ποιητής τον άκουσε με προσοχή

και χαμογέλασε με λόγια μετρημένα.

Αν την Αμμόχωστο, είπε, την αφήκαμε

μέσ’ απ’ τα χέρια μας να ξεγλιστρήσει,

μια μέρα θα την πάρουμε στα σίγουρα

με όρους ταπεινωτικούς∙ αυτό είναι αλήθεια.

Να ξέρεις τούτο μοναχά: Ή τη βλέπεις

και να την πάρεις δεν μπορείς στα ίσια

ή δεν τη βλέπεις κι έχεις την ψευδαίσθηση

πως τηνε βλέπεις, επειδή έτσι φαίνεται.

Αυτό είναι το χειρότερο. Κοίτα, σα να ‘ναι

οι φύλακες εκεί και σ’ εμποδίζουν

να μπεις μες στα λαγούμια της ανάμνησης,

απαγορεύουνε θαρρείς τη δίοδο

ακόμα και στο πέταγμα του νου.

Ωστόσο το φτωχό σου το χωριό Άρδανα,

πλαγιά Πενταδακτύλου, ας το ζαλίσουμε,

κυρ Τόμπυ, στο κρασί της Ιλλυρίας.

Ας πιούμε στην υγειά του, όσο κρατεί

στους ώμους του την Οικουμένη ο Άτλαντας.

Γιατί ο καιρός περνά κι η φύση χάνεται.

Η θάλασσα που τώρα λιώνει στο μετάξι

σαν αύριο θα γενεί θεριό, φυλάξου.

Τότε μπορεί κι εγώ να τρελαθώ

και συ να μπεις στο σπίτι το δικό σου.