[Οι πρωινές ελπίδες θυμίζουν κρατουμένους] / Αξελός Λουκάς

Οι πρωινές ελπίδες θυμίζουν κρατουμένους
που είναι βέβαιο ότι θα αποδράσουν.
Γλιστράνε ύπουλα στους διαδρόμους
μπερδεύονται μες στην πολυκοσμία
και ανώνυμες - χωρίς καμιάν απόδειξη ή κάρτα εργασίας
γυρνούν το βράδυ
για να σωριαστούν ξεθεωμένες στην πολυθρόνα,
προσποιούμενες το ακίνητο νερό,
ενώ το μυαλό τους ασταμάτητα προετοιμάζει
την διάψευση της επόμενης ημέρας.

Οι λέξεις που δεν μπόρεσαν να γεννηθούν
στοιχειώνουνε τη νύχτα.
Ενώνονται με εχθρικές περιπόλους
που διασχίζουνε κρυφά τα σύνορά μας
και αφοπλίζουν τους φρουρούς.
Γλιστρούν στα μυστικά κελλάρια
σκορπίζοντας τον θάνατο
κι υποχωρούν, χωρίς απώλειες,
απάγοντας το άνθος των ονείρων...