Η μαμή χτύπησε τις πατούσες σου και η γυμνή κραυγή σου
πήρε τη θέση της ανάμεσα στα στοιχεία.
Σ' ένα παγερό μουσείο, η γύμνια σου
σκιάζει την ασφάλειά μας. Στεκόμαστε τριγύρω ανέκφραστοι σαν τοίχοι.
Δεν είμαι περισσότερο μάνα σου
από το σύννεφο που διυλίζει έναν καθρέφτη για να αντανακλά τη δική του αργή εξαφάνιση στο χέρι του ανέμου.
πεταρίζει ανάμεσα στα λεία ροζ τριαντάφυλλα. Ξυπνώ ν' αφουγκραστώ:
μια μακρινή θάλασσα σαλεύει μες στ' αυτί μου.
μες στο βικτωριανό μου νυχτικό.
Το στόμα σου ανοίγει καθαρό σαν του γατιού. Το τετράγωνο του παράθυρου
μια φουχτίτσα νότες˙
τα ξεκάθαρα φωνήεντα υψώνονται σαν μπαλόνια.
εισ.-μτφρ.: Κλαίτη Σωτηριάδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου