Προφανής η ασυγκράτητη έλξη
του ιδεατού μου κόσμου
προς το καρδιοχτύπι της λέξης,
που παγιδεύει την αίγλη
της άνοιξης.
Ολη η άνοιξη
στους καλπασμούς της ροής μου,
αυτής που ανυπότακτα ακολουθεί
τα χνάρια της ζωής.
Δεν αντιΓράφεται η άνοιξη
σας λέω,
και σκιρτώ από μυρωμένο χάδι στα μαλλιά.
Οι δαίμονες κρύβονται
στα σύννεφα των παθών μου.
Σάμπως να μη γνώριζα,
πως λίγο πιο κάτω
ξεΠουλούσαν τη ζωή μου ...
Στο πεζοδρόμιο του παραλόγου
θα περπατήσω με μεγάλα βήματα,
θα δρασκελίσω τα μηχανικά τέρατα
που μ' ακολουθούν.
Το έγκλημα καταΔιώκεται.
Δείξε μου μόνο τα χνάρια του,
να ελπίσω στην τιμωρία του ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου