Μέσα απ’ το χλομό
το κουρασμένο
γέλιο η ελπίδα!…
Γκρέμιζε τα δόντια της.
Πάνω στο τρέξιμο
να την κουβαλήσω
στα στήθη μου
φώναζε… σαν λυσσασμένη
Τραμουντάνα.
Βρήκε μία όαση
ξαναγεννήθηκε!
Ένας λαός
ακούραστα
προσπαθούσε
να λευτερώσει ώρες
μέρες, χρόνια φτώχιας
σιωπής!…
Οι μεγαλύτεροι
ανεμοστρόβιλοί
δεν μπόρεσαν
να ξεσκεπάσουν το πένθος
που πνίγει
από καιρό ελπίδα!…
Σιωπηλή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου