Κόκκινη Θάλασσα (απόσπασμα)

Η θάλασσα πλάι μου

Θα ‘θελα πάντα

να βαδίζω δίπλα

στη θάλασσα.

Να μ’ ακολουθεί

στο πλάι μου

σαν σκυλί πιστό.

Κι όταν το βράδυ

επιστρέφω σπίτι

έξω απ’ την πόρτα

να με περιμένει

το πρωί να βγω.

Μονοπάτι

Ό,τι δρόμο και να πάρω

ουράνιο, θαλάσσιο

γκρεμνούς, κακοτοπιές

στου σπιτιού μου

το στρωτό σοκάκι

καταλήγω.

Φαίνεται

στης αυλής μου

τα ήμερα δέντρα

είμαι ταμένος

κι άλλος κόσμος

δε μου μέλλει.

Κρύπτη

Μα δεν μπορείς να τραγουδήσεις

μέσα απ’ την κρύπτη σου

πρέπει να βγεις γυμνός στους δρόμους

να δείξεις σε όλους

του σώματός σου τις πληγές

κυρίως αυτή τη μεγάλη

που έχεις μπροστά στο στήθος σου

ίσως να τους αφήσεις κιόλας

να βάλουν μέσα

το βρώμικό τους δάχτυλο

κι ας σε μολύνουν

γιατί ‘ναι όλοι τους άπιστοι Θωμάδες

και γιατί ο καλύτερος τάφος

για τα πουλιά

είναι ο ουρανός.

Γύρη

Ο νους μου γύρη

κι εσύ αύρα φθινοπωρινή.

Τον πήρες.

Που τον πας;

Τι θα τον κάνεις;

Πράσινα λιβάδια

και λουλούδια.

Ω, αβέβαιη μοίρα

των ερωτευμένων.

Αχίλλειος πτέρνα

Η ζωή μου

ένα φύλλο χαρτί

που καίγεται.

Τι θ’ απομείνει;

Ίσως μια άκρη του

-εκεί που το κρατούσες

καθώς του έβαζες φωτιά-

με μια μισοκαμένη λέξη

αφορμή για εικασίες γραφής

Αχίλλειος πτέρνα του θανάτου.

Φοίνικας

Είσαι πλασμένη

από φωτιά και αγέρα

κι όσο δυναμώνει ο αγέρας

τόσο φουντώνει η φωτιά

και μέσα σου και γύρω σου

όλα τα καις

κι οι πέτρες κοντά σου

ανασαίνουν και λιώνουν

και σαν τον Φοίνικα

μέσα απ’ τις φλόγες σου

ξαναγεννιέσαι.

Γιρλάντα

Είσαι ένα βέλος

που διαπερνά στη σειρά

όλη την ανθρωπότητα

τη δένει με χρυσή κλωστή

απ’ τις καρδιές

και την κρεμά σαν γιρλάντα

γύρω από τον ήλιο.

Σπηλιά του πόνου

Σου χάρισα ένα βουνό

με τη μεγάλη σπηλιά του πόνου

να μπεις μέσα να κρυφτείς

αγρίμι κυνηγημένο.

Αντίζηλοι

Μην ψάχνεις να βρεις

άλλες γυναίκες

αντίζηλες.

Τούτα τα ποιήματα είναι

που σε χώρισαν από μένα

γιατί  ‘σουν απ’ αυτά

πολύ πιο όμορφη.