Σ’ ώρα δειλινή

Σ’ ώρα δειλινή
που οι ακτίνες του ήλιου,
σαν ωραίοι λαοί
σ’ αποχαιρετούν
σκορπώντας χαμόγελο γλυκύ
λίγο πριν σ’ ύπνο εκείνος βυθισθεί,
όσοι έχετε θλίψη στην ψυχή,

όσοι ακόμα έλξη
νιώθετε ζωηρή
για κείνους που αγαπήσατε
στης ζωής σας τη διαδρομή,
όσοι εντός σας
νοσταλγία κλείνετε τυραννική
για όλους εκείνους
που κάποια στιγμή
σας χώρισε ο θάνατος οριστικά

ή για φίλους
που του χρόνου σας απομάκρυνε η ροή,
ω, στου ηλιογέρματος μπροστά
την εκτυφλωτική αναλαμπή,
μη μένετε ποτέ μοναχοί.

Αλλιώς,
πρέπει να ’στε πολύ δυνατοί
μαζί με τον δύοντα ήλιο να μη σας φανεί
πως στα αιώνια νερά-βασίλεια
του Ποσειδώνα Θεού,
πέρα στα σύνορα του υπερβατικού,
βυθίζεται και σβήνει όλη σας η ζωή
με πένθιμες λάμψεις αποχαιρετισμού.

Και για να μην περιχυθεί
αίσθημα εγκατάλειψης και μοναξιάς
ως τα βάθη της καρδιάς,
πρέπει να ’χετε για την ώρα αυτή,
από πριν μ’ όπλα καλά εξοπλισθεί.
Τη πίστη για της αιωνιότητας τη ζωή.