Μάνα μου μάνα
στο δρόμο μου σπείρανε
πέτρα κι αψιθιά.
Μάνα μου μάνα
τα νιάτα μου γείρανε
κάτω απ΄τα σπαθιά.
Ουρανέ μου
στείλε μου νερό
να ποτίσω την έρημο
να φυτρώσει
λουλούδι δροσερό
στο κορμί μου τ΄αέρινο
μάνα μου μάνα
την άνοιξη φέρε μου
πάνω στο σταυρό.
Μάνα μου μάνα
ηλιόλουστη μέρα μου
πότε θα σε βρω.
Ουρανέ μου
διώχ΄τη συννεφιά
να περάσω τα σύνορα
κι ένα βράδυ
πάνω στα βουνά
να χτυπήσω τα σήμαντρα
μάνα μου μάνα
στα χέρια μου σήμερα
καίνε τα καρφιά.
Ουρανέ μου
στείλε μου νερό
να ποτίσω την έρημο
να φυτρώσει
λουλούδι δροσερό
στο κορμί μου τ΄αέρινο
μάνα μου μάνα
τον ήλιο σου φέρε μου
πάνω στο σταυρό.
3 σχόλια:
Αντί σχολίου -σαν φόρο τιμής στον Ποιητή, το Συνθέτη, τον Εκτελεστή-
ένα Παραμύθι, όπως εκείνα τα παλιά — Κόκκινη κλωστή δεμένη,
στην ανέμη τυλιγμένη, δώσε κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι ν' αρχινίσει:
Ένα Παραμύθι τρόμου, οδύνης, απόγνωσης, εις μικρόν Κόλαση του Δάντη,
Με καρασκέρι αλογολάτες θηρευτές, μ' έρημο φαράγγι,
με κακοπετριά, με μεγάλο κάστρο, με βαθειά σπηλιά
κι απ' του κάστρου τα μπουντρούμια, της σπηλιάς τα έγκατα
απόκοσμο θρήνο, οδυρμό, βρυγμό των οδόντων αιχμάλωτου
στο βασίλειο του χθόνιου σκότους, τον κάτω κόσμο των νεκρών.
Ένα Παραμύθι, κατ' εικόνα και ομοίωσιν Αρχαίας Τραγωδίας,
Με αγωνία, λύπη, φόβο, συμπόνια, οργή του αναγνώστη
για την άδικη, τη μαρτυρική του ήρωα τιμωρία.
Με από μηχανής θεά μιά λυγερόκορμη Βασιλοπούλα
σαν τη Μαξιμώ πού' χε δυό επώνυμα φιδάκια στο λαιμό
- δώρα παυσίλυπα για τον έγκλειστο ήρωα.
Ήταν ο Δράκος και ο Διγενής, φίδια ξακουστά, αγαθοποιά,
θαυμαστά που ο άπελπις δεσμώτης κράτησε και τά' χε
σύντροφους, αδέρφια και παιδιά, παρηγοριά μες
στην αβάσταχτη, την ανήλιαγη, τη φοβερή ταφική ερημιά,
πιστούς, ακούραστους κουβαλητάδες που τού' φερναν
καρύδια, γάλα και ψωμί δίχως να γυρεύουν πλερωμή.
Με Κάθαρση - Λυτρωτικό Happy End για τα παθήματα
του τραγικού ήρωα,
Θρίαμβο του Κοινού περί (θείου τε και ανθρωπίνου)
Δικαίου Αισθήματος - Ιστορική άλλωστε Νομοτέλεια:
Το Φως Νικάει πάντα το σκοτάδι.
Τύχη Αγαθή, μιά νύχτα που σώπασε η φωτιά, ο Δράκος
και ο Διγενής σκάψανε του τοίχου τη ραγισματιά,
βρήκαν κερκόπορτα και πρωί πρωί έδειξαν στον ήρωα
το δρόμο για Το Φως: Τη Δικαίωση, Την Ελευθερία, Τη Ζωή.
Ένα Παραμύθι - Αρχαία Τραγωδία - Μυθωδία, με -εν κατακλείδι-
τον ήρωα να καταθέτει μετά λόγου γνώσεως Χιλιάκριβη Αλήθεια.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Τα φλουριά
Σ’ έρημο φαράγγι σε λυκοποριά
έχασα μαντήλι μ’ εκατό φλουριά
ξόρκισα το χώμα έκανα σταυρό
πριν αποσπερώσει να τα βρω.
Τότε καρασκέρι γροίκησα μακριά
κι είδα μες στον ήλιο στην κακοπετριά
τρεις αλογολάτες με βαριά σπαθιά
και τις αλυσίδες αρμαθιά.
Τι ’ναι το κισμέτι τι ’ναι το γραφτό !
πριν το μονοπάτι πάρω να κρυφτώ
μού ’στησαν καρτέρι σε μια πατουλιά
και με κλαίγαν δέντρα και πουλιά.
Ήταν μαύρη Τρίτη μαύρο δειλινό
κι έχασα τον κόσμο και τον ουρανό
σε μεγάλο κάστρο σε βαθιά σπηλιά
με τους πεθαμένους αγκαλιά.
Ώσπου κάποιο βράδυ τρίξαν οι αρμοί
κι άστραψε στην πόρτα λυγερό κορμί
μια Βασιλοπούλα σαν τη Μαξιμώ
πού ’χε δυο φιδάκια στο λαιμό.
Πάρε, λέει, τα φίδια, βάλ’ τα στην καρδιά
και μεγάλωσέ τα σα μικρά παιδιά
τό ’να είν’ ο Δράκος τ’ άλλο ο Διγενής
άξιο τους αδέρφι να γενείς.
Κράτησα τα φίδια μες στην ερημιά
βιός μου και ρεγάλο και κληρονομιά
μού ’φερναν καρύδια γάλα και ψωμί
δίχως να γυρεύουν πλερωμή.
Κι όταν κάποια νύχτα σώπασε η φωτιά
σκάψανε του τοίχου τη ραγισματιά
βρήκαν κερκοπόρτα και πρωί πρωί
μού ’δειξαν το δρόμο στη ζωή.
Τώρα τι σ’ τα λέω τι σ’ τα μολογώ
μάθε μόνο τούτο πόμαθα κι εγώ :
αν κρατάς χρυσάφι πλούτη και φλουριά
δεν κατέχεις τι ’ναι λευτεριά.
Νίκος Γκάτσος
ΚΑΙ
https://www.youtube.com/watch?v=OSBzbHIFEyU
«Τα φλουριά» είναι από την συλλογή «Δροσουλίτες».
Με τον όρο Δροσουλίτες είναι γνωστό ένα οπτικό φαινόμενο που παρατηρείται γύρω από το Φραγκοκάστελλο, στην περιοχή των Σφακίων, στη νότια Κρήτη. Παρατηρείται σχεδόν κάθε χρόνο μεταξύ Μαΐου και Ιουνίου κατά τις πρωινές ώρες. Πρόκειται για κινούμενες σκιές που παρατηρούνται στον κάμπο του Φραγκοκάστελλου, από τις γύρω ορεινότερες περιοχές. Το όνομά τους έχει να κάνει με την εμφάνισή τους κατά τις πρωινές ώρες, μαζί με την πρωινή δροσιά. Η τοπική παράδοση συνδέει το φαινόμενο με τη φονική μάχη που διεξήχθη στην περιοχή τον Μάιο του 1828 ανάμεσα στους εξεγερμένους κατοίκους της περιοχής και σε τουρκικό στρατιωτικό σώμα. Οι πιο αποδεκτές επιστημονικά εξηγήσεις αποδίδουν το φαινόμενο σε αντικατοπτρισμό ή σε οφθαλμαπάτη.
Κάθε χρόνο μεταξύ Μαΐου και Ιουνίου κατά τις πρωινές ώρες, παρατηρούνται στον κάμπο γύρω από το κάστρο σκιές που θυμίζουν φιγούρες ιππέων ή πολεμιστών. Συνήθως παρατηρούνται να κινούνται από το μοναστήρι του Αγίου Χαραλάμπου προς το Φραγκοκάστελλο. Η εποχή που παρατηρείται το φαινόμενο συμπίπτει με την εποχή που διεξήχθη η φονική μάχη μεταξύ των εξεγερμένων κατοίκων (περίπου 600 άτομα) και τουρκικού σώματος (10.000 τούρκοι στρατιώτες). Συγκεκριμένα στις 17 Μαΐου 1828 διεξήχθη η μάχη μεταξύ ελληνικού σώματος με επικεφαλής τον Χατζημιχάλη Νταλιάνη και τουρκικού σώματος με επικεφαλής Μουσταφά Ναϊλή Πασά στην οποία ηττήθηκαν οι Έλληνες, πέφτοντας μεγάλο μέρος από αυτούς νεκροί. Η τοπική παράδοση συνέδεσε το φαινόμενο με το γεγονός της μάχης θεωρώντας πως οι σκιές είναι τα φαντάσματα των στρατιωτών του Χατζημιχάλη Νταλιάνη.
Σύμφωνα με μία εξήγηση το φαινόμενο οφείλεται σε οφθαλμαπάτη που προκαλείται από την εξάτμιση της πρωινής δροσιάς. Η ελαφριά ομίχλη που δημιουργείται από αυτή την εξάτμιση μοιάζει συχνά να δημιουργεί διάφορες φιγούρες που μπορούν να εκληφθούν και ως ανθρώπινες.
Σύμφωνα με άλλη εξήγηση το φαινόμενο οφείλεται σε αντικατοπτρισμό εικόνων από τις βόρειες ακτές της Αφρικής. Συνεπώς οι σκιές των ιππέων που παρατηρούνται δεν είναι παρά αντικατοπτρισμός καμηλιέρηδων της ερήμου.
https://el.wikipedia.org/wiki/Δροσουλίτες
Δημοσίευση σχολίου