Δεν έχω σπίτι πίσω για να 'ρθώ
ούτε κρεβάτι για να κοιμηθώ
δεν έχω δρόμο ούτε γειτονιά
να περπατήσω μια Πρωτομαγιά.
Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα.
Μα τώρα που ξυπνήσανε τα φίδια
εσύ φοράς τα αρχαία σου στολίδια
και δε δακρύζεις ποτέ σου μάνα μου Ελλάς
που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς.
Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα.
Μα τότε που στη μοίρα μου μιλούσα
είχες ντυθεί τα αρχαία σου τα λούσα
και στο παζάρι με πήρες γύφτισσα μαϊμού
Ελλάδα Ελλάδα μάνα του καημού.
Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα.
Μα τώρα που η φωτιά φουντώνει πάλι
εσύ κοιτάς τα αρχαία σου τα κάλλη
και στις αρένες του κόσμου μάνα μου Ελλάς
το ίδιο ψέμα πάντα κουβαλάς.
ούτε κρεβάτι για να κοιμηθώ
δεν έχω δρόμο ούτε γειτονιά
να περπατήσω μια Πρωτομαγιά.
Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα.
Μα τώρα που ξυπνήσανε τα φίδια
εσύ φοράς τα αρχαία σου στολίδια
και δε δακρύζεις ποτέ σου μάνα μου Ελλάς
που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς.
Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα.
Μα τότε που στη μοίρα μου μιλούσα
είχες ντυθεί τα αρχαία σου τα λούσα
και στο παζάρι με πήρες γύφτισσα μαϊμού
Ελλάδα Ελλάδα μάνα του καημού.
Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα.
Μα τώρα που η φωτιά φουντώνει πάλι
εσύ κοιτάς τα αρχαία σου τα κάλλη
και στις αρένες του κόσμου μάνα μου Ελλάς
το ίδιο ψέμα πάντα κουβαλάς.
1 σχόλιο:
ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ: LIVE ο Νίκος Γκάτσος, Στα ''ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα'',
https://youtu.be/qKu5bTaZgc4?t=49
καταθέτει βιωματικά — μετά λόγου γνώσεως και πόνου ψυχής
''Μα τώρα που ξυπνήσανε τα φίδια / εσύ φοράς τα αρχαία σου στολίδια /
και δε δακρύζεις ποτέ σου μάνα μου Ελλάς / που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς.''
καθώς σε ηλικία πέντε ετών έμεινε ορφανός από πατέρα, ο οποίος, από τους πρώτους μετανάστες στην Αμερική, πέθανε στο πλοίο και τον πέταξαν στον Ατλαντικό.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%93%CE%BA%CE%AC%CF%84%CF%83%CE%BF%CF%82
Και ο Πόνος του Ποιητή έγινε δάκρυ και το δάκρυ στίχος και τραγούδι που μοιράστηκαν
–αντίδωρα– σ' εκείνους που σήκωσαν τον ίδιο βαρύ, άδικο σταυρό: Την κατάρα του ξενιτεμού, αβάσταχτη γι'αυτούς που φεύγουν κι αυτούς που αφήνουν πίσω.
Σαν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Καλός μας ο Ποιητής ''έφυγε'' βγαίνοντας στον πηγαιμό για Τη διασυμπαντική, καταγάλανη Απεραντοσύνη — τόπο φωτεινό, τόπο αναψύξεως, τόπο αιωνίας αναπαύσεως των ευλαβικών δουλευτών – χρεωφειλετών που πρόσφεραν απλώχερα εξοφλώντας –καθώς που ετάχθησαν– το Χρέος τους στην Τέχνη.
Εκεί, στην reseption του Παραδείσου, ο Ποιητής ζήτησε, τα μεγάφωνα κάλεσαν και η, αν και ''λαϊκή'', αγία γερόντισσα ήρθε κι είπε, όπως μόνο εκείνη ξέρει να λέει,
https://youtu.be/OckC4Om7V84?t=43
σε ανάμνηση της μεταπτωτικής επί γης δοκιμασίας που διαβήκαν αγόγγυστα — στοίχημα που έπρεπε να κερδηθεί για την επουράνια Καλή Απολογία – διαβατήριο για την Βασιλεία Των Ουρανών. Τη στοργική αγκαλιά Του επουρανίου Πατέρα, ένθα ουκ έστιν πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός αλλά ζωή ατελεύτητος, ζωή θριαμβική των θανάτω θάνατον πατησάντων, μετά του Κυρίου συναναστάντων, Μακαρίων, κατά τις Γραφές.
Δημοσίευση σχολίου