Από
το βιβλίο: «Δίδυμοι Πύργοι – Ήμουν κι εγώ εκεί!»
Από το κεφάλαιο «Μύθοι»
(για
τον Μύθο)
Ευτυχισμένοι που μας ευλόγησε δοξάζουμε την υπόστασή
του
λατρεύοντας τον απλόχερα
στα μεγαλοπρεποφανή του
θυσιαστήρια
γλύφοντας κόκαλα και
χορταίνοντας φαντασμαγορία
σε φωταγωγημένες
τελετές
Κραδαίνουμε τα ξίφη της αφοσιώσεως και
του μένους μας
του ακατεύθυντου
ουρλιάζοντας ιαχές θαυμασμού
μεθυσμένοι από τη θελκτική
οσμή ανθέων που αναδίδουν
τα
μυρωδάτα κόπρανα της εστίας
και γεμάτοι συγκίνηση
ανάμεσα
στις φλόγες των πανηγυρισμών
θυσιαζόμαστε
στον “Εν τούτω νίκα” βωμό…
Δε μας ζητείται καν.
Δεν έχουμε δικαίωμα επιλογής.
Η θυσία είναι αυτονόητη.
...το μόνο που θα μας
ζητηθεί είναι να συντομεύουμε,
διότι έπονται οι θυσίες
όσων αδημονούν λίγο πιο πίσω
και των παραπλανημένων δικών μας
που πρώτοι
σπρώχνουν τον Πελία τους,
για να ικανοποιήσουν
περήφανα το κάλεσμα
του
λαίμαργου τούτου βωμού
που
κατάπιε πλήθη πιστών,
κοινωνίες ολόκληρες αδύναμες ν’
αποδεχτούν τις αλήθειές τους,
χάνοντας έτσι το νόημα της ύπαρξης τους
και πότε-πότε
την ίδια τους την
ύπαρξη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου