αίστηση

Ω, αίστηση! απόσπερης ερημοσύνης θρέμμα,
φευγάτη απ' του κολασμού τα ζοφερά κελιά,
σα φρεναπάτης άγγιγμα, που με γλυκολαλιά
στρεβλώνεις τη συνείδηση και πυρπολείς το αίμα,

οι θρίαμβοι των ηδονών καθώς καταλαγιάνε
και στα μπεντένια οκνεύουνε οι πόθοι μαχητές,
ξύπνα μου το αγάλλιασμα, που οι τραγικοί εραστές,
στη σκέψη πως θα λογιαστούν αυτόχειρες, μεθάνε.

Έλα, κι' ας κατακαίς το νου σα φλογερό καμίνι
κι' ως κάβος μέσα σου βογγά του Άδη η καρδιά,
έχεις τα σκότη σύμμαχο και τούτη τη βραδυά,
που η κόλαση με σπάνια μύρα την περιχύνει

Ως σάρκας αφροφέγγισμα κατάγυμνη προσμένει
το συναπάντημα η Ψυχή, κι' ας ξέρει πως θα βγει
ολέθριο. Χαιρέκακη και αλαζονική
θα χάνεσαι κι' η ερημιά θριαμβική θα μπαίνει.

Κι' ως θα μακραίνουν, όραμα σατανικό του Άδη,
τα μάτια που φωτοβολούν ως κόλασης πυρσοί,
ποιού όλβιου νου το πέρασμα στο άπλαστο εσύ
θα φέγγεις και θα γίνομαι ένα με το σκοτάδι!