Ον των παθών

Κοιτάξτε με!

Δεν είμαι πλάσμα μ’ένα κορμί

Δεν είμαι όραμα που ζει στη μέθη

Δεν είμαι ο ίσκιος μιας δύσης που συλλογίζεται τον ύπνο της ανατολής

                                                       Είμαι το γέννημα μιας Σύλφης

                                                       που χόρεψε τ’όνειρο μ’ολάνοιχτα μάτια

Ζω μες στ’απλωμένα χέρια μιας θλίψης που γίνεται λίμνη,

       μες στ’απλωμένα χέρια μιας λατρείας που γίνεται ποτάμι

       και ξεδιψά με την υψηλή του υγρασία το κορμί μου

Ζω κάτω απ’τη γύμνια μου και κάτω απ’το φως μου

Γεύομαι τις ηδονές

Γεύομαι τα χείλη μιας έκφρασης

Γεύομαι τις ώρες που δίχως νόημα Ιερό πεθαίνουν·

                 το νόημα που μια φωτιά δίνει στο λύγισμά μου

                 και στάλα στύβεται στο στόμα κάθε φλέβας μου

Μη με σκορπίζετε. Ω, μη σκορπίζετε το σχήμα μου

                                    πέρ’απ’τη μοναξιά του,

                                    πέρα απ’τη λευκή του σιωπή

Φτάνει που αναπνέω στο περίγραμμα του κόσμου

                                                                                              που γίνεται σάρκα μου,

                                                                                              τραγούδι της σάρκας μου –

                                                                                                                                  χορός

Φτάνει που γεύομαι τον άνεμο

                                                          με χίλια στόματα,

                                                          με χίλια μάτια,

                                                          με χίλια αισθήματα

Άνθρωπος ανάμεσα στον άνθρωπο κι ανάμεσα στο πάθος