Στη σκοτεινιά και στη χιονιά, κόσμος βογκάει και χάνεται,
σαν σε πέλαο που το δέρνουνε στοιχειά, ξωθιές και
μάγισσες.
Και σεις θλιμμένες προσευχές, κρυφούλες, τι να κάνετε;
της φτώχειας αγαθή καρδιά, που από τον πόνο ράγισες;
Μα σώπα! κι άκουσα, οι βαριές γοργά χτυπάν τ' αμόνια τους
κι απ' τα χωράφια χίμηξαν, ποτάμια, οι ζευγολάτες τους
κι είναι τα χέρια τους σπαθιά και φλόγες τα πλεμόνια τους.
Ας είναι τους κι ο θεός μαζί κι ας τους βλογάει τις
στράτες τους.
(Προπαροξύτονα αρ. 23)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου