Τι να’ ναι αυτό που δεν τολμά ο χρόνος να το πάρει
αιώνες το παράτησε σ’ ετούτη εδώ τη γη
ξυπνάει τα χαράματα ο διάολος με καμάρι
και μπαινοβγαίνει στις ψυχές ώσπου να’ ρθει η αυγή.
Κουρελιασμένες μουσικές, ποιήματα τριμμένα
κυκλοφορούν αδιάκοπα χωρίς υποταγή
κάνουν να πουν το «σ’ αγαπώ» μα πέφτουν νικημένα
κι όταν τα μάτια ανοίγουνε αφήνουν μια κραυγή.
Στον φόβο και στον πειρασμό μας έμαθαν οι μοίρες
άλλοι να φεύγουν για τ’ αλλού και άλλοι να μεθούν
είναι μου λες που δεν ξεχνούν του πόλεμου οι χήρες
και με τον ήλιο ναυαγούν, με τ’ όνειρο πονούν.
Τι να’ ναι αυτό που δεν τολμά ο χρόνος να το πάρει;
Από νωρίς αρμένισες - στα μάτια ο κεραυνός.
Οι μαγεμένοι σαν παιδιά ξαπλώνουν στο χορτάρι
και προσευχές σκαλίζουνε ν’ ανοίξει ο ουρανός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου