Ερωτικό

Το φρύγανο με τη φυγόκεντρη κορφή,

π’ ούτ’ όνομα έχει κι ούτ’ έχει άλλοτε γραφεί,

το στέλνω κιόλας –μ’ ένα φύσημα– του ανέμου,

σαν πυροτέχνημα, για κάποιο πλάσμα, Θε μου.

Βλέμματα μόνο μου’ χει ρίξει τρυφερά

(να μου’ σφιξε ίσως και το χέρι μια φορά;),

μα θα φυλάξω την εικόνα της αιώνια.

Σε κάστρο αν ήμουν, θα της έριχνα κανόνια.

Θα’ βρισκα εγώ κι άλλης λογής χαιρετισμό

γι’ αυτήν που σήμερα έτσι ξέχωρα τιμώ.

Θα’ δενα, λέγοντάς του «τρέξε κι άφησέ το»,

στα πόδια ενός περιστεριού μικρό μπιλιέτο.

Αχ, θα χαθώ απ’ της στρίγλας Εύας τη σειρά,

δεν έπρεπε να τις λατρεύω τόσο αβρά.

Μάνα, που εσένα ήταν το σόι σου από πουρνάρι,

μάνα, γιατί να μ’ έχεις κάμει έτσι ερωτιάρη;