ΠΑΛΙ ΣΕ ΒΛΕΠΩ ΣΚΥΘΡΩΠΗ

Πάλι σε βλέπω σκυθρωπή κι αυτό είναι που με σκιάζει,
μα ο έρωτας με την ντροπή αγάπη μου δε μοιάζει!

Γιατί λοιπόν με τυραννάς μωρό μου, δεν το ξέρεις,
πονώ κι εγώ όταν πονάς και λιώνω αν υποφέρεις.

Όταν τα χείλη σου γελούν όλα γελούν μπροστά μου,
τι ευτυχία όταν κολλούν και σμίγουν στα δικά μου.

Κι όταν τα μάτια σου θολά τα βλέπω αγαπημένη
η φύση κλαίει, δε γελά κι ο ήλιος δε ζεσταίνει.

Η σκέψη μου ούτε στιγμή δε λείπει από κοντά σου
κι εσύ δεν έχεις την πυγμή ν’ αφήσεις την καρδιά σου

λευτερωμένη ν’ αγαπά.

Τι την κρατάς δεμένη;

Το στόμα σου γιατί σιωπά και φέρεσαι σαν ξένη
όταν κοντά μου θα βρεθείς;

Γιατί με βασανίζεις;

Φοβάσαι μήπως βαρεθείς να μ’ αγαπάς νομίζεις;

Πες μου μωρό μου να χαρείς τι σκέφτεσαι τα βράδια,
έχεις τη δύναμη, μπορείς μ’ άλλον να αλλάζεις χάδια;

Δεν είναι δυνατόν ποτέ να το πιστέψω φως μου,
εμείς γινήκαμε ερασταί,

με αγάπη,

όλου του κόσμου.