Η θάλασσα γεννιέται από τ' ασήμια της
Πετούμενη, όταν γελάει μ' αρέσει να τη χαζεύω (προτιμώ αλλιώς να την κοιτάζω σκυφτή)
Να τη βλέπω να φυσάει με όλο της το κύμα τη χρυσόσκονη απ' τα μαλλιά της νύχτας
Να κοιτάει με πανιά φουσκωμένα και μάτια ανοιχτά τον βυθό
Να κρατάει την ανάσα και το χρώμα της μέχρι το πρωί
Και η γη να ζηλεύει σκαλίζοντας τον στεναγμό στις πέτρες
Αποσβολωμένη, χωρίς φωνή ερωτική να βλέπει την οικουμένη όλη να φοράει μουσκεμένο φουστάνι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου